Regenboog memoire over zelfacceptatie, sociale dynamieken en glitters

Wobie – een anagram van Bowie? –, de naam die Splinter Chabot zichzelf geeft in zijn autobiografische debuutroman Confettiregen, heeft een sprookjesachtige jeugd. Moeder werkt als arts en tovert in zijn beleving iedereen beter. Vader is schrijver; het magische getik vanuit zijn schrijfkamer noemt Wobie ‘schrijversregen’. Wobies kant van de slaapkamer, die hij deelt met zijn jongere broertje, is knalroze. Op zijn bed ligt lievelingsknuffel Tijger die in zijn hoofd allerlei avonturen beleeft en met hem mee naar school gaat. Wobie voelt zich anders dan de andere jongens in zijn klas. Hij is druk, houdt van toneel, kiest voor roze in plaats van blauw en trekt het liefst vrolijke outfits aan in alle kleuren van de regenboog. Zijn wereld is een wereld vol glitters en confetti. Een beschermde wereld ook, want Wobies ouders schermen hun kinderen zoveel mogelijk af van het nieuws. Aan de hand van korte, dagboekachtige hoofdstukken groeit Wobie op – een worsteling waardoor de onbezorgde confettiregen in zijn leven steeds meer verandert in een mistige hoosbui.

Confettiregen is opgedeeld in drie delen, elk voorzien van de naam van een jongen die in de beschreven levensfase indruk heeft gemaakt op Wobie. Zo is er op de basisschool David, wordt Wobie op de middelbare school tot over zijn oren verliefd op Daniël en ontmoet hij in zijn studententijd Arthur. Hoewel het gezin waarin hij opgroeit tolerant is, houdt Wobie zijn gevoelens voor zich. Hij raakt steeds meer in een isolement en neemt uiteindelijk alleen nog maar schoolvriendinnen in vertrouwen om over zijn gevoelens te praten. Confettiregen doorloopt heel minutieus de fases van het gevoel ‘anders’ te zijn voordat acceptatie mogelijk is. Pijnlijk is de scene met de nonchalante opmerking ‘Hebben jullie ook een zusje?’ wanneer iemand zijn roze kamer ziet. (En die de jonge Wobie dan nog niet begrijpt.) Hij vertelt over de joelende groepjes jongens op de middelbare school, zijn groeiende angst voor gym en de ongemakkelijke boy talk tijdens een schoolreis naar Londen. Vooral in het tweede deel komt de puberende Wobie steeds meer met zichzelf in de knoop:

‘Nee, diep vanbinnen was ik iemand die ik niet wilde zijn (…) En hoe hard, hoe lang, hoe heftig ik het ook bleef ontkennen, ik kon het niet tegenhouden.’

In een weelderige, barokke schrijfstijl wisselt Chabot confronterende scenes over Wobies twijfels over zijn geaardheid af met vlinderachtige stukken over intense verliefdheid en zijn toewijding aan diverse buitenschoolse activiteiten.

Zo fantastisch en sprookjesachtig als Wobies jeugd, zo donker is de koers die Confettiregen gaandeweg onvermijdelijk vaart. Chabot wijdt in zijn boek veel uit, maar niet over de donkerste periode van alter ego Wobie. Hij kiest ervoor zijn verhaal te besluiten met de positieve boodschap dat alles uiteindelijk beter wordt – naar het gelijknamige ‘It Gets Better’-project dat zich internationaal inzet voor het (mentaal) welzijn van LGBTQ+-jongeren. Verwachtingen van anderen, grillige vriendschappen en hiërarchieën binnen studentenverenigingen zijn enkele sociale dynamieken die Chabot in Confettiregen heel goed weergeeft waarbij het verhaal past in de huidige tijd waarin iedereen (online) verbonden is, maar elkaar vaak niet écht begrijpt. De regenboog memoire laat bovendien zien dat een tolerante omgeving niet automatisch tot een makkelijk acceptatieproces leidt.

Deze recensie verscheen eerst op www.elineschrijfthier.nl