Macabere microfictie brengt ‘Burton-esque’ tot leven op papier

Stick Boy, Match Girl en Pin Cushion Queen. Het zijn enkele excentrieke personages uit The Melancholy Death of Oyster Boy & Other Stories van Tim Burton. Deze naam behoeft nauwelijks meer introductie; met zijn eigenzinnige gotische stijl is Burton een icoon in de filmwereld. Personages met lange, dunne lijven, grote ogen en bleke gezichten spelen de hoofdrollen in zijn duistere stop-motion en liveaction films. Op het witte doek komt zijn grillige stijl – ook wel ‘Burton-esque’ genoemd – goed tot zijn recht. Maar hoe zit dat op papier? Aan de hand van drieëntwintig korte verhalen neemt Burton de lezer mee in zijn macabere wereld. De verhalen zijn op rijm en houden het midden tussen microfictie en poëzie. De bundel is voorzien van zowel kleur als zwart-wit illustraties van Burton die de griezelige sfeer nog wat extra benadrukken.

The Melancholy Death of Oyster Boy & Other Stories – inmiddels prachtig uitgevoerd in een 20th Anniversary Edition – opent met Stick Boy die door zijn aanwakkerende gevoelens voor Match Girl letterlijk opbrandt van liefde. Dit verhaaltje zet gelijk de toon: niets in deze bundel is zo lieflijk als het oogt. Burtons personages koersen af op een gruwelijk einde of moeten het beste maken van hun meedogenloos lot. Geen bundel voor jonge lezers dus! Zo is er Roy, The Toxic Boy die zijn heil vindt in een weelderige tuin vol frisse lucht. Junk Girl mist haar kans om uit haar smerige leven te ontsnappen. Pin Cushion Queen zal ermee moeten leren leven dat ze nergens comfortabel kan zitten. En aan de gemene streken van Mummy Boy komt onverwachts een eind wanneer zijn zwachtels worden verward met het papier-maché van een piñata.

De originele personages en het ongewone verloop van de vertellingen geven de bundel een dynamisch karakter. Zo is het lot van Oyster Boy uit de titel te herleiden, maar blijft het gelijknamige verhaal gruwelijk om te lezen. Aan de hand van onder meer Stain Boy, James en Sue vindt Burtons vindingrijkheid ook een weg in de duistere humor die onder de oppervlakte sluimert. Vaak hebben de verhalen van slechts enkele regels bovendien nog meer impact door wat er niet geschreven, maar wel geïmpliceerd wordt. Door de vertellingen heen stipt Burton feestdagen aan als Halloween en kerst, wat het een perfecte leeservaring maakt voor het najaar. De bundel leent zich daarnaast prima om af en toe een verhaal uit te lezen of in één keer helemaal uit, waarbij de laatste goed is voor een halfuur onafgebroken gruwelplezier. The Melancholy Death of Oyster Boy & Other Stories is een aanrader voor Burton-fans en iedereen die houdt van macabere verhalen in de geest van Edgar Allan Poe. Alleen de soundtrack van Danny Elfman ontbreekt nog.

Deze recensie verscheen eerst op www.elineschrijfthier.nl