Ongrijpbaar met een feministisch randje

Het is twintig jaar geleden sinds de bestseller Antidote is verschenen. Naar aanleiding van dit jubileum vertrekt de Amerikaanse journalist Fields naar het West-Friese dorpje Voorhorst om een interview met de geprezen schrijfster van Antidote, Iris Kouwenaar, af te nemen. Fields is geen fan van het werk van Iris en wordt juist daarom door zijn hoofdredacteur op pad gestuurd. De situatie vraagt er ook wel om; een bestsellerauteur die sinds haar populairste boek niet alleen nauwelijks meer iets heeft geschreven, maar zelfs van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen. Fields doet de ontdekking dat het niet goed gaat met Iris en ziet dat zij dagelijks wordt verzorgd door haar vriendin Kay die haar tegelijkertijd ook van de buitenwereld afschermt door niemand in hun wereld toe te laten. Zal het Fields lukken om te achterhalen wat er precies met Iris aan de hand is?

Alma Mathijsen (1984) is schrijver en beeldend kunstenaar. Ze heeft enkele toneelstukken en een verhalenbundel op haar naam staan en schreef de romans Alles is Carmen (2011) en De grote goede dingen (2014). Ook schrijft ze essays voor NRC Handelsblad. Vergeet de meisjes is haar derde roman.

Vergeet de meisjes zit vol pakkende dialogen. Het idee voor de roman is origineel en spannend. Net als Fields wil je als lezer weten wat er met Iris gaande is. Vanuit de inbouwkast kijk je over de schouder van de journalist mee naar de twee vrouwen die in hun totaal witte slaapkamer (vermoedelijk geen toevallige verwijzing naar het werk van dichter Gerrit Kouwenaar) hun dagelijkse rituelen uitvoeren (wassen, masseren, eten en elkaar verhalen vertellen). Samen met Fields analyseer je Iris’ geestelijke en lichamelijke toestand, vraag je je af wat voor soort relatie Iris en Kay met elkaar hebben en puzzel je mee naar Kay’s motieven om zo in het verzorgen van Iris op te gaan.

Terwijl Fields de nodige informatie voor zijn krantenstuk geleidelijk bij elkaar zoekt, overheerst er een vervreemdend gevoel in de roman. Zo werpt de vondst van het dagboek van Kay vooral weer nieuwe vragen op en brengen de toenaderingspogingen van Fields de vrouwen niet echt dichterbij. Iris en Kay blijven daardoor ongrijpbaar en hun verhouding vaag. In combinatie met het dramatische slot en de magisch-realistische verhalen over zeldzame, vrouwelijke stammen die de vrouwen elkaar vertellen, is het de vraag of Mathijsen met haar boek de grenzen van de hartstochtelijke vriendschap tussen de vrouwen probeert op te zoeken, of vooral een feministische boodschap aan de lezer over wil brengen.