Spiritueel autofictieverhaal staat met beide benen in de maatschappij

Het is maart 2016 en de stad Brussel is groots in het nieuws vanwege de aanslagen die er hebben plaatsgevonden met tientallen doden als gevolg. Het is ook de periode waarin Eva De Groote in autofictieverhaal Vrouw Wildevrouw Wijzevrouw plotseling leeg en krachteloos thuis komt te zitten. In eerste instantie weet ze niet goed waarom haar lichaam en geest niet meer functioneren zoals ze zou willen. Haar werk bij een kunstencentrum is veeleisend, maar ze doet niets liever. Haar gezinsleven is druk, toch weet ze de opvoeding van haar drie dochters goed af te stemmen met haar man Ruben. De Groote is het gewend om door te gaan; nu haar krachten op zijn voelt het voor haar als falen om ineens helemaal niets meer te kunnen doen. Een bezoek aan haar huisarts schept duidelijkheid: ze heeft de klassieke symptomen van een burn-out. De Groote krijgt het advies om het rustig aan te doen, haar leven per dag te bekijken, aandacht te schenken aan wat haar hart haar ingeeft en te luisteren naar haar innerlijke stem. Dit dwingende advies vormt het begin van een innerlijke spirituele reis naar transformatie, acceptatie en herstel.

De Groote debuteerde in 2018 met roman Na de regen. In 2021 verscheen Grond. Als audiomaker bij audiomakerij Selkie verbindt ze mensen met onderwerpen als kunst en samenleving, duurzame systemen en persoonlijke revoluties. Vrouw Wildevrouw Wijzevrouw volgt het Jaarwiel dat in veel natuurtradities wordt gehanteerd. Het wiel omvat acht verschillende jaarfeesten die onderhevig zijn aan de vier seizoenen. Haar burn-out kenmerkt De Groote als de meest donkere periode. Terwijl het wiel vanaf dat punt gaat draaien, neemt ze de lezer mee langs diverse natuurervaringen, magische ontmoetingen en zintuiglijke ontdekkingen. De Groote beschrijft in een rijke schrijfstijl uitvoerig haar periodes van afzondering in de natuur waar haar liefde voor schrijven opbloeit. Ze verslindt boeken over spirituele onderwerpen en duikt diep in haar eigen psyche. Dit doet ze bijzonder openhartig waarbij ze laagje voor laagje haar kwetsbare kanten ontleedt. In deze periode van (gedwongen) stilstand krijgt haar toxische werkomgeving steeds meer vorm. Ze denkt na over de verschillende rollen die ze in haar leven vervult en houdt diverse lichamelijke kwalen tegen het licht.

Als De Groote langzaam maar zeker herstelt en haar leven weer op de rit krijgt, is haar honger naar spirituele ervaringen niet gestild. De Groote schrijft over de trancereizen waar ze aan heeft deelgenomen, wat ze ervaarde tijdens een ayahuasca ceremonie, haar diepzinnige meditatiesessies, het volgen van diverse workshops, de rituelen midden in het bos en de viering van natuurfeesten. Hoewel sommige stukken voor de lezer wat ongrijpbaar blijven, houdt De Groote haar ervaringen en bijbehorende openbaringen zeer persoonlijk. Ze stuurt de lezer niet. Ook niet als ze zich zorgen maakt om het klimaat of ongerust is over het onrecht in de wereld. De Groote ontwaart dat we weliswaar in een lineaire wereld leven, maar dat veel zaken in het menselijk leven, net als het Jaarwiel, cyclisch zijn. Emoties komen en gaan, na een donkere periode komt het licht en als de periode van oogsten voorbij is groeit er in de natuur even niets meer: ‘Niets of niemand staat altijd in volle kracht’. Een aanzienlijk deel van het boek – waar ook de titel aan refereert – behandelt de vrouwelijke cyclus. Als veertiger die de menopauze nadert, gaat De Groote dieper in op lichamelijke veranderingen en mentale inzichten. Ze vertelt over het meisje dat ze ooit was, haar rol als vrouw en moeder en hoe een ouder wordende vrouw wijzer wordt maar tegelijkertijd ook haar wilde kant kan behouden. Vrouw Wildevrouw Wijzevrouw is een krachtig verhaal vol zelfreflectie en spirituele lading dat toch met beide benen in de huidige maatschappij staat.