Een zinderende roadtrip door het zuiden van Afrika

Witkind van Merel Disselkoen volgt Mia Zomer die ogenschijnlijk een gelukkig gezin vormt met haar man Quint en hun vierjarige dochter Coco. Mia verdient de kost als succesvol fotografe, Quint is voor zijn werk als piloot veel van huis. In tegenstelling tot wat het stereotype doet vermoeden, is Quint zijn vrouw erg trouw. Mia heeft desondanks moeite met het luxeleven dat ze in Nederland leidt. Het grote huis dat ze vaak – samen met haar dochter – voor zich alleen heeft, doet haar enkel verlangen naar een leven in Afrika. Tijdens de tientallen fotoreportages die ze op het continent maakte, voelde ze zich vrij en zorgeloos. Weg van de routine en de haast die het westerse leven beheerst. Quint moet echter niets van Afrika weten, en Mia begint zich steeds meer voor hem af te sluiten.

Wanneer Mia tijdens een congres voor natuurfotografen een bijzondere man ontmoet, keert ze met een schuldgevoel terug naar huis. Alleen een gezinssabbatical naar Afrika zou er nog voor kunnen zorgen dat Mia’s gevoelens voor Quint weer opvlammen. Quint stemt uiteindelijk in met de wens van zijn vrouw. Het gezin vertrekt naar Botswana waar ze door de wildernis reizen, langs townships trekken en slapen in tenten omringd door wilde dieren. Mia, Quint en Coco kunnen tijdens hun verblijf in Botswana rekenen op de hulp van Mia’s beste vriend Thembe. Deze steun is ook wel nodig, want de reis blijkt zeer risicovol te zijn. Er gaan geruchten rond dat organisaties het gemunt hebben op westerse kinderen, in het Afrikaans ook wel ‘witkinderen’ genoemd. En Coco is met haar vier jaar eigenlijk nog te jong om – ook al reist ze met haar ouders – op safari te gaan. Net op het moment dat Mia haar gevoel van verbondenheid met Quint heeft hervonden, verdwijnt Coco in de Afrikaanse bush.

Witkind is de debuutroman van Disselkoen. Ze schrijft reisblogs voor Talisman travel design en is gastredacteur bij SALT Magazine. Ze heeft lange tijd in Afrika gewoond en gewerkt, en dit merkt de lezer goed. Met beeldende beschrijvingen laat Disselkoen Afrika vanaf de eerste pagina tot leven komen: ‘De vuurbal die het zuiden van het Chobe National Park in een rode gloed onderdompelt, wordt als een magneet door de horizon aangetrokken.’ Ook de minder mooie kanten van het continent komen aan bod:

‘Met een dubbel gevoel kijkt ze naar de aaneenschakeling van fruitstalletjes langs de brokkelige asfaltweg waar ze over rijden (…) Ondanks de zichtbare armoede hebben de fruitstalletjes een vrolijke aanblik.’

Disselkoen schrijft vanuit de derde persoon. Dit schept afstand, maar de auteur werkt de personages sterk uit waardoor je Mia’s handelingen, gedachten en gevoelens dicht op de huid volgt. Af en toe wordt het verhaal kort vanuit Quint en Thembe verteld. Op die manier krijgt de lezer een compleet beeld van wat er in de roman gebeurt.

Bij Afrika denk je qua wildlife aan leeuwen of de andere dieren van de beruchte Big Five. Disselkoen zoomt in Witkind in op de Afrikaanse wilde hond. Ze heeft aandacht voor het gedrag van deze dieren en biedt ze gaandeweg het boek een steeds grotere rol. De verhaallijnen worden met vaart uitgerold, en met de vermissing van Coco sluipen elementen van het thrillergenre de roman binnen. Mia en Quint tasten in het ondoorgrondelijke Botswana compleet in het duister over het lot van hun kind. Waarheid, leugen en het geloof in magische geneeskunst dat binnen de Afrikaanse cultuur aan sangoma’s (traditionele genezers) kleeft, vermengen zich waardoor spannende plotwendingen volgen. De ontknoping laat echter lang op zich wachten, en het verhaal had dan ook wel beknopter mogen zijn. Desalniettemin is Witkind een zinderende reisroman over de liefde voor Afrika, je gezin, en hoe een roadtrip je dichter bij jezelf en tot elkaar brengt.