De beminde kon míj niet beminnen

Ha, wat een slechte titel van deze recensie, maar ik kon het niet laten. Goed, laten we dan nu maar eens in dit boek duiken en uitleggen waarom ik het twee sterren waard vond.

Lang heb ik getwijfeld of ik dit boek één ster of twee sterren moest geven. Uiteindelijk heb ik besloten om het twee sterren te geven. Dit boek is namelijk niet per se bar slecht, maar het is zeker ook niet goed. Boeken die ik (expliciet) één ster geef hebben vaak onvergeeflijke gebreken, zoals een enorme hoeveelheid spelfouten, schadelijke situaties of beeldvorming, of zijn gewoon ronduit saai in mijn ogen. Even een disclaimer: dit is mijn persoonlijke mening. Alles wat ik hier zeg is subjectief.

In De beminde van Kiera Cass - het langverwachte nieuwe boek van de schrijfster na The Siren en De selectie-serie - volgen we Lady Hollis Brite, een dame die aan het hof van Coroa woont en in de belangstelling van koning Jameson is geraakt. Het wordt echter duidelijk voor Hollis dat, naar mate haar officiële verloving met de koning dichterbij komt, ze niet meer zo goed weet of ze wel koningin wil worden, zeker nadat ze een knappe vreemdeling ontmoet.

Ik ging De beminde in met het idee dat dit een fijn zwijmelboek zou worden, met een iets minder dikke fantasylaag dan in De selectie. Toen ik de synopsis las, deed het me namelijk wél denken aan De selectie. Deze belofte werd niet echt waargemaakt in mijn ogen. Dit kwam vooral omdat het boek ontzettend veel diepgang mist. De personages zijn inwisselbaar en hebben nauwelijks een persoonlijkheid. Als ik nu zou moeten vertellen wie Hollis Brite is, zou ik niet weten hoe ik dat zou moeten doen. Bovendien lijken veel personages geen enkele imperfectie te bezitten - zoals de familie Eastoffe uit Isolte - waar ik me mateloos aan irriteerde. Personages die zo perfect zijn, zijn in mijn ogen niet menselijk en niet diepgaand.

Dit probleem van ontbrekende diepgang komt terug in meerdere aspecten in het verhaal. Hoewel Cass probeert de naties in haar boek - Coroa, Isolte, etc - op te zetten alsof het levensechte landen zijn, kwam het op mij niet over. Coroa krijgt gelukkig wel haar tradities, maar verder ontbreekt het eigenlijk aan goede wereldopbouw. Ik snap ook niet waarom Cass haar verhaal zo erg richt op de tegenstelling tussen Isoltiërs en Coroanen, terwijl ze eigenlijk in niets van elkaar verschillen. Het lijkt alsof Cass een cultuurbotsing wilde illustreren, maar dit kwam niet uit de verf. (Een goed voorbeeld van een cultuurbotsing, of in ieder geval twee héél verschillende volkeren die met elkaar in contact komen, is De ijzige verloofde van Christelle Dabos).

(Spoilers? Misschien? Ik denk het niet persoonlijk, want uit de synopsis is dit plotpunt al ontzettend duidelijk.)
Dan is er nog de romance in dit verhaal; wellicht het punt dat voor mij persoonlijk het allerminst uit de verf kwam in dit boek. De romance tussen Hollis en de vreemdeling (Silas) is in mijn ogen absoluut niet geloofwaardig. Er zijn een paar scènes tussen hen; ze kennen elkaar een paar weken of maanden, en dan plotseling zijn ze smoorverliefd op elkaar. Er wordt nergens expliciet gezegd hoe veel tijd ze met elkaar doorbrengen, maar hun relatie kwam voor mijn part echt niet realistisch over. Dit komt deels ook doordat de personages vrijwel geen persoonlijkheid hebben; hierdoor kunnen ze ook geen realistische relationele banden met elkaar aangaan. Dit komt omdat de gesprekken tussen deze twee zogenaamde verliefde personages zo droog zijn als iets: de ene keer gaat het om Silas' werk, de andere keer over een neef van Silas. Maar was er hierdoor echt sprake van een ontwikkeling? Van het scheppen van een band? Ik voelde het gewoon niet. Deze openbaring werd voor mij nog duidelijker toen er aan het einde iets gebeurde waar Hollis in mijn ogen zo bizar en bijna onverschillig op reageerde dat ik niet snapte dat mensen deze relatie geloofwaardig vinden.

Maar waarom geef je dan twee sterren en niet één ster? (Ik wil het eigenlijk anderhalve ster geven, maar dit kan niet volgens deze platforms.)
Ten eerste heeft het boek een mooi omslag, dat is onbetwistbaar. Dat is uiteraard een criterium voor een één-ster-review, maar ik kan niet zeggen dat dit boek 'verschrikkelijk' was. Ja, in mijn ogen ontbreekt er zeker een grote mate diepgang die voor mij nodig is om het verhaal leuk en geloofwaardig te vinden, maar het verhaal is niet 'vreselijk'. Het heeft een duidelijk plot en een einde dat me verraste - ondanks dat de reacties van de personages vreemd waren. Het einde zorgde ervoor dat ik dacht: dat is wél origineel en gewaagd. (Vooral omdat ik dacht: hoe kan hier nu een deel twee op volgen?) Bovendien is De beminde een vlot boek dat makkelijk weg leest door de simpele schrijfstijl en het simpele plot van Cass; iets wat jongere lezers misschien meer zal aanspreken.

Kortom: De beminde is in mijn ogen géén aanrader. Het is niet een verschrikkelijk slecht verhaal, maar het is een verhaal dat een zekere diepgang ontbreekt dat een boek in mijn ogen leesbaar maakt. Voor jonge lezers, die net in de wereld van young adult-boeken tuimelen, zal dit verhaal wellicht het perfecte begin betekenen: een leesbaar, übersimpel zwijmelboek met weinig diepgang. Voor míj, als gevorderde YA-lezer, was dit gewoon niet goed genoeg. Daarom geef ik De beminde anderhalve ster.