Betoverende young adult-roman

Ik kreeg een recensie-exemplaar van 'Sterker dan elk afscheid' opgestuurd voor de leesclub die op 6 oktober via Teams plaatsvond, samen met Enrico.

Doordat al mijn lezersvrienden met zo veel lof spraken over Enrico's eerdere boek, 'De bijzondere woorden van Goia', waren mijn verwachtingen torenhoog. Zijn schrijfstijl werd door anderen beschreven als magisch, poëtisch en bovenal prachtig. Je snapt dan wel dat dit hoge verwachtingen creëert.

Nu kan ik zeggen dat Enrico die verwachtingen meer dan waar heeft gemaakt. 'Sterker dan elk afscheid', dat het verhaal vertelt van een blinde jongen genaamd Michele en een hoog sensitief meisje genaamd Nina, is een klapper van een YA-roman.

Ten eerste wil ik het uiteraard hebben over de schrijfstijl. Enrico schrijft als een woordenkunstenaar. De manieren waarop hij simpele, alledaagse zaken als regendruppels die op een autoraam naar beneden lopen beschrijft, is werkelijk magisch. Hij weet doodnormale dingen in poëzie te veranderen. Ook de manier waarop hij moeilijke onderwerpen aankaart, of hoe hij mensen omschrijft door de ogen van beide personages - de ene blind en de ander ziend - is erg bijzonder. De schrijfstijl zorgde ervoor dat ik me helemaal onderdompelde in de wereld van Michele en die van Nina.

Dan het verhaal. Na het horen van Enrico's verhalen, ben ik ontzettend blij dat zijn uitgever en verloofde hem hebben overgehaald om het verhaal zowel vanuit Michele als Nina te beschrijven. Michele's perspectief is krachtig: de manier waarop hij het leven bewandelt is bijzonder en bewonderingswaardig. Maar ook Nina's perspectief is krachtig, al dan op een héél andere manier. Nina is hoog sensitief en voelt dingen anders, heftiger dan andere die dit niet zijn. Ze noemt zichzelf een orchideekind - een kind dat de pijn van anderen aanvoelt en opneemt; pijn die littekens achterlaat. De manier waarop Enrico de pijn, maar ook de positiviteit van beide personages weet te beschrijven is knap.

Alle personages in het verhaal zijn levendig. Ze voelen echt aan. Alsof ze van de pagina's zouden kunnen springen en ik ze in de trein tegen zou kunnen komen, net zoals Enrico Nina 'tegenkwam'. Vooral meneer Streng vond ik een grappige karikatuur, en ook Flo vond ik een personage met diepgang; een vrouw met een groot hart dat ze verbergt onder een stoere façade.

Als enige minpuntje had ik dat ik soms de keuzen van enkele personages wat minder vond, en ze daardoor bijna niet meer leuk vond. Ik heb eigenlijk nog nooit meegemaakt dat ik een personage onbegrijpelijk begon te vinden, maar in 'Sterker dan elk afscheid' kwam er één gevaarlijk dichtbij. Na het herlezen begreep ik dit personage echter toch beter dan ik dacht. Dit was dus een ieniemienie puntje dat tijdens mijn éérste leessessie voorkwam, maar waar ik me overheen wist te zetten. Het andere punt is eigenlijk dat ik de plottwist al zag aankomen. Het lag er een beetje dik bovenop en ik vond het ook vrij apart dat het boek na de plottwist nog zo lang doorging. Eigenlijk kabbelde het nét iets te ver door en had het voor mij wat eerder mogen worden afgerond. Maar dat is een erg persoonlijke mening.

Al met al is 'Sterker dan elk afscheid' van Enrico Galiano een ontroerend en prachtig verhaal van twee jongeren die op een eigen manier worstelen met hun problemen, maar tegelijkertijd ook over zichzelf heen stijgen en triomferen. Daarom geef ik 'Sterker dan elk afscheid' met heel veel liefde vier sterren.