Is het toeval of toch het lot?

In De zon is ook een ster van Nicola Yoon vindt er een onwaarschijnlijke ontmoeting plaats tussen twee tieners die de grootste tegenpolen ooit zouden kunnen zijn. De wetenschappelijke, nuchtere Natasha, die nog één keer gaat proberen om haar uitzetting te voorkomen, en de romantische dichter Daniel, die met zijn hoofd in de wolken loopt en liever iets anders doet dan naar Yale gaan om een dokter te worden - iets wat zijn ouders maar al te graag willen.

De zon is ook een ster speelt zich af gedurende één dag. Dit maakt het boek daarom ook redelijk uniek, omdat er verder weinig boeken zijn die zich tijdens zo'n kort tijdsbestek afspelen. In deze dag ontmoeten Daniel en Natasha zich bij toeval in een platenzaak. Hun ontmoeting en chemie is overduidelijk het sterke punt van dit boek; het is overduidelijk dat de twee enorme tegenpolen zijn. Natasha is heel nuchter en geloof niet in toeval, terwijl Daniel heel poëtisch is en denkt dat het lot hem en Natasha hebben samengebracht. De liefde tussen Natasha en Daniel bloeit daarom ook snel op, iets wat voor de wat meer gevorderde lezer waarschijnlijk niet heel realistisch over zal komen. Het is daarom het beste om dit boek als een soort modern sprookje te lezen; als een verhaal tussen twee heel verschillende mensen die elkaar vinden in een donkere wereld.

De personages zijn, ondanks het korte tijdsbestek van het verhaal, redelijk ontwikkeld. Daniel leert dat hij niet altijd op toeval kan leunen en dat hij niet altijd zijn lot in de hand heeft. Hij leert op de harde manier dat het leven niet altijd een sprookje is. Dit is ook iets wat Natasha leert, maar tegelijkertijd leert zij ook dat het lot ook mooie dingen kan voortbrengen: zoals haar ontmoeting met Daniel. Het einde was naar mijn smaak iets té zoetsappig; met een hereniging tussen Natasha en Daniel in het vliegtuig.

Wat dit boek ook redelijk interessant maakt zijn de kleine tussenhoofdstukjes die Yoon heeft geweid aan bijpersonages of wetenschappelijke fenomenen. Het laatste hoofdstuk - hoewel iets té zoetsappig - focust zich op de beveiliger die Natasha ontmoet en die zelfmoord wilde plegen, Irene. Dit was een mooi hoofdstuk, hoewel ook wat onrealistisch. Dat is ook eigenlijk het probleem van dit boek: het wil té veel en is daarom onrealistisch. Hoewel de schrijfster zegt dat dit verhaal enigszins autobiografisch is, is dat voor de lezer die dit niet weet onvoorstelbaar. De liefde die met lichtsnelheden opbloeit, de hereniging aan het eind, de ó zo romantische Daniel - het is allemaal net iets té onvoorstelbaar.

Hoewel De zon is ook een ster absoluut geen slecht boek is, is het dus wel onrealistisch en is er sprake van veel herhaling - vanwege het getouwtrek tussen Daniel en Natasha door hun botsende wereldbeelden. Daarom is het ook een boek waar je niet zo veel over moet nadenken tijdens het lezen. Het is een leuk boek voor een broeierige zomerdag, voor tussendoor. Daarom geef ik De zon is ook een ster 2.5 sterren.