Een uniek duister sprookjesverhaal

Over wezenloze zielen is een heerlijk, heerlijk, heerlijk duister sprookje dat zo sfeervol was dat ik wenste dat het herfst was zodat ik dit gelezen had met een flinke regenbui buiten en een kop stomende thee in mijn hand.

Ten eerste: Merel schrijft zo sfeervol. Wauw. Ik waande me echt in Flüstern en Nebelburg. Van beschrijvingen van het duistere, kille kasteel tot het donkere, magische woud... alles voelde intens sprookjesachtig aan. De sprookjesachtige setting die de achterflap me beloofde, werd absoluut waargemaakt. Maar word niet verrast: dit is een duister sprookje. Een duister sprookje zonder goede feeën die de heldin redden, zonder knappe prinsen, maar met een heleboel interessante excentrieke personages, sommige kwaadaardig, andere goedaardig.

Dat is nog iets wat Merel fantastisch doet: ze is meesterlijk in het creëren van enge, afschuwelijke situaties die dan toch nog leesbaar blijven en die Sieglinde als een prachtige heldin doorstaat - met veel gescheld en gevloek. Dat Sieglinde overigens een personage is dat vloekt, dat drinkt en dat geen blad voor de mond neemt - en bovendien niet valt voor de overduidelijke schurk (ik kijk naar jou, dertienjarige Elke, godzijdank dat je over die trope bent gegroeid... een soort van dan) - is origineel en gewaagd. Daarom voelt dit boek ook volwassener aan dan de meeste YA. Verder is Sieglinde af en toe bang - met goed recht - maar ook heel moedig, en dit alles maakt haar een personage dat goed ontwikkeld is.

Bovendien zit dit boek vol met intrigerende mythologie die humoristisch, magisch en duister tegelijk is. Een combinatie die ik niet eerder in een geslaagde vorm heb gezien (nu kijk ik naar jou, Hazelwoud). Van de Ravenman tot de faun: ieder personage zoog je meer in de betoverde wereld van Over wezenloze zielen. Terwijl de personages neergezet worden als duistere, onnatuurlijke wezens, is hun dialoog soms het tegenovergestelde en dat is heerlijk.

De enige minpuntjes die ik had, was 1) het archaïsche taalgebruik (dit was in mijn ogen niet nodig) met af en toe een anglicisme erdoorheen en 2) het feit dat het even duurde voordat er iets gebeurde, en het héél korte einde. IK WIL MEER: het was ineens afgelopen en dat vond ik jammer.

Ik had graag wat meer van Sieglindes familie en wat meer van de dorpsdynamiek van Flüstern gezien, maar al met al smaakt dit debuut naar meer. Over wezenloze zielen is een perfect duister sprookje voor de vermoeide YA-lezer die opzoek is naar iets nieuws, iets anders. Dus: gaat dit lezen!