Poëtische reis om de aarde

Ik heb dig boek mogen lezen door een Hebban leesclub.

De eerste bladzijde pakte me meteen. Eenzaamheid en toch verbondenheid haalde ik daaruit.

Samanthan Harvey heeft een mooie poëtische manier van schrijven. Soms worden haar zinnen hierdoor erg lang, maar over het algemeen zorgt het juist voor een verstillende schoonheid.

“Onder hen komt de zuidelijke Stille Oceaan in het diepste donker voorbij, een eindeloze zwarte put, en er is geen aarde, alleen de milde groene lijn van de dampkring en talloze sterren, verbijsterende eenzaamheid, alles zo nabij en eindeloos.”

De stijl geeft het boek een beschouwend karakter. Dit wordt nog versterkt door de plaats die het schilderij Las Meninas inneemt in he verhaal. Ook bij het schilderij gaat het over kijken. Een beeld, stilgezet in de tijd.

Door het beschouwende van het boek blijven de karakters ook meer op afstand. Als lezer voelde ik me soms een indringer, een buitenstaander die in het ruimteschip naar binnen mag kijken, maar er geen deel van uitmaakt. Om vervolgens, als de blik naar de aarde wordt gericht, wel een met de Crew te zijn in de verwondering voor en de zorgen om de aarde.

Een mooi boek dat ik zeker nog eens ga herlezen.