Dat overkomt mijn kind niet

Dat is in ieder geval wat de ouders van Angela denken. Maar verslaving discrimineert niet en komt dus ook in gewone gezinnen voor.
Het sluipende van de ziekte wordt goed beschreven. Ook hoe Angela steeds meer grenzen verlegt om aan geld voor drank te komen, wordt helder verteld. Net als de schaamte. En dat de zucht naar alcohol sterker is dan welk ander gevoel of andere gedachte dan ook.
Ik had eerst wat moeite met de verhaallijn rondom het drugsopsporingsteam, maar het contrast tussen de manier waarop in de samenleving naar drugs gekeken wordt en hoe gewoon alcohol is, werd er steeds duidelijker door. Respect voor hoe Heleen Vreeswijk dit verschil aankaart zonder belerend te zijn.

Ook respect voor het beschrijven van een verslaving op zo’n jonge leeftijd. Dit boek is fictie, (maar wel gebaseerd op een werkelijke situatie staat aan het begin van het boek), het onderwerp is absoluut realiteit. Angela is niet de enige.

Angela krijgt hulp. Haar ouders niet. Dat is helaas ook vaak de werkelijkheid.

Dan nog iets over het slot.
Angela doet haar verhaal en daarbij zijn er twee zinnen die mij raken:
Angela zegt tegen zichzelf: ‘Je hoeft je nergens voor te schamen.’ (Blz. 279)
En ze sluit haar verhaal af met: ‘Ik ben clean en daar ben ik trots op.’ (Blz. 281)
Het zijn voor mij twee belangrijke zinnen. Verslaving is een ernstige, levensbedreigende ziekte. Angela kan er niets aan doen dat ze die heeft, maar ze neemt wel de verantwoordelijkheid voor haar herstel. Ik hoop dat dit boek bijdraagt aan het verminderen van het stigma op verslaving bij de lezers.