Verslaving is een familieziekte

In dit eerlijke boek beschrijft Lieve Joris haar gezin van herkomst, waarin alles lijkt te draaien om haar broer Fonny.
Fonny komt over als een artistieke en charismatische jongen die de grip op het leven steeds meer verliest.
“Het komt door de pijn die zijn leven beheerst en waarvoor hij telkens op de vlucht slaat. Om haar terug te vinden, tot in zijn slaap - erger dan voorheen.”
Voor de pijn die het leven doet, vlucht Fonny in drank en allerhande drugs. Ook het verdoven gaat steeds meer pijn doen, maar het leven en zichzelf in de ogen kijken blijft te moeilijk en keer op keer zoekt hij toch zijn toevlucht in de middelen. Hij onderneemt verschillende pogingen tot afkicken, maar als hij na de detox weer in staat is te voelen, wordt de pijn hem weer te groot.

De machteloosheid van de overige gezinsleden en hun pogingen om met Fonny om te gaan en hem en/of zichzelf en elkaar te helpen, maakt op een pijnlijke manier duidelijk dat verslaving een familieziekte is. Ook de gezinsleden die zelf niet overmatig gebruiken, zijn getekend door de verslaving van Fonny en ze zijn veel met hem bezig.

Voelt Lieve Joris zich zo thuis in internationale conflictsituaties, omdat ze in een conflictsituatie is opgegroeid? Het zou kunnen.

Hoe kun je een verslaafd gezinslid helpen? Wat doe je als je ziet dat je ouders het gemanipuleer van je broer niet meer aankunnen? Hoe bescherm je jezelf tegen het destructieve gedrag van een verslaving? Had de verslaving van Fonny voorkomen kunnen worden? Was er een andere wending mogelijk in zijn leven?
Het boek geeft geen antwoorden. Het is een beschrijving van de geschiedenis van het gezin Joris.
En op deze vragen zijn ook geen makkelijke, ‘one size fits all’ antwoorden.

Ik blijf achter met verdriet om Fonny, de ouders, de broers en zussen. Maar ook met bewondering voor de strijdbaarheid van het gezin. En met bewondering voor de moed van de schrijfster om dit verhaal aan de wereld te laten zien.