Muur van tranen

Elin houdt van rust. Niet voor niets is ze twee jaar geleden verhuisd naar een vrijstaande woning aan de rand van het bos, vanwaar ze ook haar administratiekantoor runt. Die rust wordt behoorlijk verstoord als de leegstaande en vervallen bungalow naast haar verkocht en verbouwd wordt. Al snel komen er klussers voorrijden met harde muziek, vrouwonvriendelijk gefluit en een heleboel rommel. Terwijl Elin zich groen en geel ergert aan de overlast die Mike en Mats veroorzaken, houden haar collega's niet meer op over de woeste aantrekkingskracht van de bouwvakkerstweeling. Het ergste van alles is nog dat Elin het zelf ook begint te zien. En te voelen. 

Je wordt direct in het verhaal geworpen met een grote tegenslag voor Elin en dat voelde (ondanks haar pech) direct goed. Maar dan kwam Mats en mensen wat een irritante kerel was me dat. Al een geluk dat hij beetje bij beetje op de achtergrond verdwijnt want zo’n personage hou ik niet vol. 

Het verhaal ging voor mij met ups en downs. Het begon goed en als een fijne read, werd op een gegeven moment heel emotioneel maar van dan af ging het voor mij bergaf. Ik vond Elin nogal een onredelijk, en ja ze maakte wat mee maar dat is voor mij geen reden om zich zo te gedragen. Mike maakte iets heel zwaar mee en toch leek hij degene te zijn die meer tijd in haar verdriet stak dan zij in het zijne. Ik miste inbreng van Elin haar kant. Het leek of alleen Mike echt werk maakte van wat er tussen hen speelde. Dat voelde voor mij heel raar. Je mag nog meegemaakt hebben wat je wil dan zet je jou daar ofwel gewoon los over of je gaat er gewoon nooit meer voor. Het afstoten en terug aantrekken in een periode waar Mike het moeilijk had vond ik echt niet kunnen.

Al bij al een leuk leestijd tot iets over de helft dus. Maar vermoedelijk ben ik de enige chagrijnige trut die er zo over denk dus laat je vooral niet door mij tegenhouden.