Mooi, spannend, intelligent jeugdverhaal

De vormgeving van dit boek spreekt mij aan. Ik vind de cover aantrekkelijk omdat er veel op te zien is maar eigenlijk wordt er niets duidelijk verklapt over het inhoudelijke verhaal dus de verrassing blijft. Het kleurgebruik van de cover is niet standaard met de verschillende blauw en bruinrode tinten waardoor het boek juist in het oog springt. De klimopranken, die subtiel op de voorzijde te vinden zijn, dragen verder bij aan de mooie vormgeving in het boek. Ze zijn te vinden bij de start van elk hoofdstuk. Het geestmeisje in de linkeronderhoek op de voorzijde valt op en geeft je mede daardoor de indruk dat het wellicht weleens griezelig kan worden. Voor mij genoeg samen met de flaptekst om het boek te willen lezen.

“Als je ervoor kiest alleen te zijn, kan de kilte van anderen je niet raken, dat heb ik gaandeweg geleerd.”

Doordat het verhaal begint in december 1899 in Engelland stap je als het ware een oude wereld binnen die niet vergelijkbaar is met de huidige tijd qua technologie en dergelijke. Geschiedkundig is het verhaal daarom interessant omdat men toen heel anders leefde op zowel jonge als oudere leeftijd en dat krijg je al lezende goed mee. De sfeer voelt hierdoor ook algauw wat mysterieus en geeft de lezer de ruimte om weg te zakken en mee te gaan in het verhaal van Aggie.

“Verdriet is een ingewikkeld gevoel, vind ik. Misschien is het oprechter als het het voetspoor van liefde volgt, en niet in het kielzog van kille onverschilligheid drijft.”

De schrijfstijl vind ik bijzonder prettig lezen. Geen simplistische, kort door de bocht, bewoording maar volle zinnen die passen bij de tijdsgeest waarin hoofdpersonage Aggie leeft. Het draagt op die manier automatisch bij aan sfeerversterking waar ik het net over had en toch leest het boek gewoon vlot en zonder moeite. Lucy Strange heeft al eerder verhalen geschreven die ik nog niet gelezen heb maar wel van plan ben te gaan lezen nu ik ‘De geest en het meisje’ gelezen heb. Ze schrijft op een fijnzinnige manier waardoor ik me gemakkelijk voor kan stellen hoe de omgeving eruit ziet waarin alles gebeurd en waarin de hoofdpersonages zich voortbewegen.

“En dan geeft het schaap antwoord.”

Naast alles wat moeilijk is voor Aggie, waar ze van leert en verder van ontwikkeld in haar persoonlijkheid, gebeuren er ook leuke dingen waardoor haar verhaal niet alleen serieus is maar ook grappig. Haar mede personages zijn tevens interessant om verder te leren kennen. Samen vormen ze een verzameling karakters die niet zouden misstaan in een Engelse televisieserie. Voor de ene voel je gemakkelijk sympathie en leef je mee, van de andere ren je zelf net zo hard weg als Agatha. Griezelen en nieuwsgierigheid gaan hand in hand in dit verhaal want niets is zoals het in de eerste instantie lijkt te zijn.

“Donkere gestalten klapperen zwart om me heen.”

Dit boek is naar mijn idee een intelligent jeugdverhaal wat ik vroeger als kind zijnde graag gelezen had en zeker ook zelf uitgekozen had. Het is een mooi verhaal vol goede, leerzame levenslessen. Spannend en verrassend en daardoor ook zeker boeiend en leuk om te lezen. Het boek eindigt in een ietwat te zoetsappig eind goed, al goed voor mijn smaak maar ik heb zeker genoten van dit bijzondere verhaal.

Lieve leesgroet, Elsa.