Wederom ultiem griezelen!

Elke nieuwe titel van Thomas Olde Heuvelt weet altijd gauw mijn huis te vinden. Tot nu toe hebben zijn verhalen me niet teleurgesteld en ook met ‘Orakel’ heeft hij mij aangenaam weten te verrassen.

Voor mij komt dit verhaal weer helemaal in de buurt van het onderhuidse griezel gevoel dat ik had bij het lezen van ‘Hex’. Kippenvel in eigen huis omdat je een mega spannend verhaal leest, heerlijk! Het voelt in zijn geheel enger tijdens het lezen door de zeer herkenbare Nederlandse plaatsen en mijn eigen “thuis” gevoel met de zee. Het komt dan dus letterlijk dichterbij huis en maakt op die manier de leesbeleving realistischer als je het mij vraagt. Mijn verbeelding doet vrolijk mee bij dit soort verhalen. Daarbij vind ik het heel gaaf dat een karakter uit ‘Hex’ een rol heeft gekregen in dit nieuwe boek, wat voor extra leesplezier zorgt.

“Hij hoorde haar nog één keer, van heel ver weg en wat ze zei maakte hem door en door koud.”

Het karakteriseren van de personages verloopt van de meest belangrijke aanwezigen opbouwend gedurende het verhaal, waardoor je al lezende de personages steeds beter gaat kennen en begrijpen. Of toch niet misschien, er zijn tenslotte flink wat slechteriken aanwezig die je zelf absoluut niet tegen wil komen en zeer zeker niet zou vertrouwen. Luca, het hoofdkarakter in ‘Orakel’, is een jongen die ik gelijk al mag en beschermend onder mijn vleugels wil nemen. Mede door de levendige manier waarop de schrijver hem neergepend heeft. De jongen heeft een hoog bestaansgehalte in mijn gedachte, doet me denken aan mijn eigen nichtje, creëert empathie en medeleven bij mij als lezers.

“Daardoor moest Luca ineens aan iets denken dat hij al die tijd had proberen te verdringen.”

De schrijfstijl van Thomas neemt je op de één of andere soepele manier vanaf de eerste pagina’s gelijk mee de diepte in van het verhaal. Vanaf het begin is het boeiend, laat me niet meer los en maakt me enorm nieuwsgierig naar de ontknoping. Die ontknoping laat uiteraard nog lange tijd op zich wachten maar alles er tussenin is meer dan de moeite waard om te lezen. Er gebeurd veel maar niet te veel, het is bij vlagen gigantisch spannend en soms ronduit griezelig zodat de rillingen over mijn ruggengraad lopen. Ik verveel mij echt geen moment tijdens het lezen van dit boek en wil niets liever dan doorlezen.

“Er waren dingen die niet verteld konden worden en er waren dingen waarover je gewoon niet praatte. Soms was zwijgen beter.”

Het is door de subtiel uitgebreide beschrijvingen inclusief gekozen bewoording waardoor het verhaal ook nog eens gemakkelijk visueel tot leven komt in mijn hoofd. De vormgeving draagt daar tevens zijn steentje aan bij, net als de wisseling in tijdsperiodes, en maakt het zo voor mij tot een perfect geheel.

“Een beter verjaardagscadeau kon Grim zich niet voorstellen.”

Aangezien ik ook graag de boeken van Stephen King lees zie ik enige vergelijking met die verhalen, zoals bijvoorbeeld kleine overeenkomende manier van schrijven, plottwists laten ontstaan en qua stijl doet dit boek mij denken aan ‘Het instituut’. Toch zijn de verhalen van Thomas volstrekt origineel tot dusver, kan ik ze inhoudelijk niet vergelijken op de verhaallijn en ben ik elke keer weer benieuwd naar zijn volgende gedachtespinsel. Dus Thomas ‘just keep on writing’ ;)

Lieve leesgroet, Elsa.