Aangrijpend

Het boek “Loslaten doet pijn” was een boek dat ik regelmatig via de social media tegenkwam. Het maakte nieuwsgierig, dus tijd om het aan te schaffen en te lezen. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Een heftig en aangrijpend boek.

Het boek vertelt het verhaal van Bryan een op het oog vrolijk jongetje. Echter, Bryan moet vanaf het begin vechten voor zijn. Al voor zijn geboorte bleek er iets mis te zijn en dat zorgde na zijn geboorte en de jaren daarna voor heel veel problemen. Artsen stonden voor een raadsel en konden er niet de vinger op leggen wat er nu precies met Bryan aan de hand was.

In het verhaal volgen we Bryan en zijn moeder Marianne en de rest van het gezin in hun strijd om een diagnose en hulp te vinden. Daarbij steeds tegen muren van problemen en botheid van artsen te lopen. Ongelofelijk en te gek voor woorden.

Van dichtbij maakt de lezer niet alleen de strijd van Bryan mee, maar ook van het gezin. Allemaal met heftige taferelen. Echter, het is niet alleen de strijd van Bryan die je als lezer raakt. Ook het liefdevol verzorgen van Bryan door zijn ouders. Die liefde spat van het papier af. Maar als lezer voel je niet alleen de liefde, maar ook de angsten die het gezin moet voelen, elk uur van de dag, de hulpeloosheid, je wilt zo graag het leed van Bryan verlichten en je bent machteloos. Stel je dat eens voor!

Marianne beschrijft het allemaal heel open en beeldend en zelfs in de meest moeilijke of frustreerden momenten blijft Marianne netjes in haar bewoordingen. Dat is een staaltje van zelfbeheersing. Is het boek alleen maar zware kost? Nee want het boek is met liefde en toch ook humor geschreven en dat is voelbaar. Als lezer zit je dan ook het ene moment met tranen in de ogen en een volgend moment zit je met een glimlach op je gezicht.

“Loslaten doet pijn” de titel zegt het al, loslaten van een dierbare is verschrikkelijk moeilijk. Leven met het onvermijdelijke en dan toch met je gezin er uit halen wat er in zit. Genieten, een warme gezinsband en hoop, zelfs tegen beter weten in.

Na het lezen van het boek sluit je Bryan en het gezin in je hart. Een boek dat iedereen zou moeten lezen. Ik zou het alleen niet voor het slapen gaan lezen, het houdt je namelijk best even bezig. Ik kan alleen maar zeggen een diepe buiging voor Bryan, Marianne en gezin voor hun strijd en voor het zo mooi neerzetten van het verhaal. Respect!