Slaughter op haar Zweeds

John Shelley, veroordeeld voor de moord op een schoolgenote, wordt na tweeëntwintig jaar cel in voorlopige vrijheid gesteld, en strijkt terug neer in zijn geboortedorp met als enige doel nooit meer terug te keren naar de gevangenis. Niet veel later wordt in het arme stadsgedeelte van Atlanta het levenloze lichaam van een heroïnehoertje gevonden. Groot is de verbazing, als er grote overeenkomsten worden vastgesteld met andere moorden op tieners. Rechercheur Michael Ormewood wordt op de zaak gezet. Tot zijn ergernis wordt hij opgezadeld met een partner van de staatspolitie, die naar de naam Will Trent luistert. Samen proberen ze de sadistische dader te strikken voor hij de kans krijgt opnieuw toe te slaan. Maar hoe begin je eraan, als je je in een gebied bevindt waar de politie doorgaat voor de vijand.
Karin Slaughter verlaat de voor ons intussen vertrouwde omgeving van haar vorige boeken, laat haar vaste hoofdpersonages Linton & Tolliver even links liggen, en levert een opzichzelf staande thriller af, die zich afspeelt in en rond haar thuisbasis Atlanta. Voor het verhaal begint is er al de eerste verrrassing als we lezen: “Voor al mijn Nederlandse lezers – met grote genegenheid”. Als dat geen prettig begin is. Als Vlaming zal ik maar aannemen dat ze alle Nederlandstalige lezers bedoelt.
Met Triptiek waagt de schrijfster zich op het terrein van de Schandinavische auteurs. Het is immers een verhaal geworden met zeer veel aandacht voor de uitwerking van de personages en hun onderlinge verhoudingen. Een verhaal ook dat rustig zijn gangetje gaat, en pas net voor de apotheose in een stroomversnelling komt. Toch verloochent de schrijfster haar eigen typische stijl niet, want haar signatuur is gemakkelijk herkenbaar in de onmenselijkheid van de moordenaar, de geweldadige dood die de slachtoffers ondergingen en nog het meest in de keuze van de personages. Het zijn ook dit keer mannen en vrouwen die getekend zijn door het leven en door het onrecht dat hun aangedaan werd. Mensen die zeer veel moeite hebben om normale relaties met anderen aan te gaan.
En laat nu net in deze combinatie het grootste minpunt van het boek zitten: evenwicht, of beter het gebrek eraan. Bij momenten heeft Karin Slaughter moeite met de juiste dosering van deze twee ingrediënten, waardoor de lezer bij tijd en wijlen wordt afgeleid van het verhaal en door de lange beschrijvingen dreigt in te dommelen.
De verschillende verhaallijnen zijn goed uitgewerkt, hebben soms verrassende wendingen, raken elkaar soms even om daarna weer elk een eigen richting uit te gaan, en worden op het eind mooi samen gevlochten tot een geloofwaardig geheel. Vakwerk dus. Na al een tijd mee te spelen in de hoogste klasse, heeft Karin Slaughter met Triptiek de aansluiting met de top gevonden.