Vluchten als het erop aan komt

In dit vervolg op het autobiografische Wees onzichtbaar, waarin Murat Isisks alter ego Metin Mutlu zichzelf beschermde tegen de boze buitenwereld door zo min mogelijk op te vallen, grijpt de protagonist zijn kans tijdens eens uitwisselingsprogramma van de Universiteit van Amsterdam en de San Francisco State University. Eindelijk kan hij laten zien wie hij is, kan hij uit de schaduw treden in deze volstrekt nieuwe omgeving, waar niemand hem kent.

“Ik wist dat ik, om vooruit te komen, korte metten moest maken met Metin Mutlu uit de Bijlmer, die nog nadrukkelijk in mij huisde.”

De rechtenstudie waarvoor hij naar San Francisco is vertrokken, kan hem maar matig boeien. Metin gruwt bij de gedachte straks op een kantoor te moeten werken en zich de godganse dag over droge wetteksten te moeten buigen. Het keuzevak creative writing dat hij volgt, opent echter een geheel nieuwe wereld:

“Ik merkte dat wanneer ik schreef, ik niet langer bedachtzaam was. Ik aarzelde niet zoals ik dat in conversaties met studiegenoten wel deed … mijn immer sluimerende angst onderdrukkend dat ik zou struikelen over woorden.”

Al snel vormt hij een vriendengroepje met uitwisselingsstudenten Colias – een Beckham lookalike uit München – , de Deen Flemming en de Franse Mathieu. Daarnaast leert hij van zijn huisgenoten op Blake Street: de zelfverzekerde Rylan, de ingetogen Emmett en de onaangepaste Kirk. En Metin durft zichtbaar te zijn, zijn stem te laten horen. Zo niet in gezelschap van Joan Springfield. Dit meisje uit Sacramento maakt diepe indruk op hem. Steevast zit zij naast Metin tijdens de schrijflessen. Ook al spelen de hormonen op, Metin durft haar nauwelijks recht aan te kijken. Pas als hij straalbezopen is op het feestje ter gelegenheid van zijn vierentwintigste verjaardag, duikt hij (met een ander) de koffer in. De dagen erna zijn weer als vanouds: Metin gedraagt zich als overdreven onderdanig ten opzichte van Joan.

“ ‘We kunnen ook roomservice bestellen,’ probeerde ik.
‘Nee, nee, geen roomservice alsjeblieft. De etenslucht blijft dan de hele avond in de kamer hangen, en dan kan ik niet slapen.’ ”

En natuurlijk past Metin zich weer aan. Een doorsnee vierentwintigjarige zou binnen enkele dagen helemaal gek zijn geworden van de zeur Joan Springfield, ongeacht de psychische problemen waar zij mee blijkt te kampen. Metin allerminst, zijn verliefdheid neemt toe en hij probeert haar te redden, al doet hij dat halfslachtig. Eerst en vooral moet zijn haar goed zitten (brylcream!) en als het even echt spannend wordt, vlucht hij als een dief in de nacht. Keer op keer herhaalt zich hetzelfde patroon: als het erop aankomt, geeft Metin niet thuis. Als zijn zus over de problemen in Amsterdam mailt, negeert hij haar mailtjes. Als hij besluit naar Amsterdam terug te keren, deelt hij dat zijn geliefde niet mee, ze zou het toch niet lezen.

In de mist van Golden Gate Park is wellicht Isiks beste boek tot nu toe, al was het nog beter geweest als hij vooral de langere hoofdstukken had geschrapt. Uitweidingen als die over de Folsom Street Fair of over Streetfighter II hadden achterwege gelaten mogen worden. Ook de vele pagina’s die aan David Forster Wallace zijn besteed, kunnen nauwelijks boeien en zijn weinig functioneel voor de ontwikkeling van de relatie tussen Metin en Joan. Daarentegen is het vreemd dat de aanslagen van 9/11 slechts terloops worden vermeld. Gezien de prettige stijl, het voortkabbelende levensverhaal, is het ondanks enkele kritische noten wachten op een vervolg, wanneer Metin zijn ambtenarenbaan bij de gemeente Amsterdam inruilt voor het schrijven.