verloren klaagzang

In korte tijd las ik twee boeken over de gruwelijke verhalen van de gestolen kinderen die in Spanje tijdens het bewind van Franco bij hun biologische ouders werden weggehaald om aan verkocht te worden aan goede, Franco-gezinde families. Eerder las ik al Stilte heeft een eigen stem van Ruta Sepetys over ditzelfde onderwerp. In De gestolen kinderen wordt het verhaal vertelt door ik-persoon Miguel die een rustig ambtenarenleventje leidt met zijn vrouw en twee zoontjes. Tot hij op een dag een brief krijgt van zijn tante waarin zij beweert dat hij een geadopteerd kind is. Zijn wereld stort ineen. Zonder zijn vrouw op de hoogte te brengen begint hij aan een zeer moeizame zoektocht naar zijn ware identiteit. Hoe heftig het onderwerp van deze roman ook is, het kwam niet niet zo bij me binnen als Stilte heeft een eigen stem. Het duurt vrij lang voordat Miguel tot actie overgaat, daarvoor is het nogal een klaagzang over hoe verloren hij zich voelt. Volkomen begrijpelijk maar dat duurt een beetje te lang. De ontknoping, die toch ook nog behoorlijk wat losse eindjes heeft, wordt dan vervolgens nogal afgeraffeld. De balans is een beetje zoek in deze roman. Maar gezien het onderwerp, dat mij ernstig intrigeert, vond ik het toch wel een aanrader.