als de jaarringen van een boom

Jacinda/Jake Greenwood werkt in een zeer nabije toekomst als gids op een van de weinig overgebleven oerbossen op een eiland voor de kust van het Canadese Vancouver. De wereld wordt geteisterd door de Verdorring waardoor er bijna geen bos meer overeind staat. Jake gaat gebukt onder een grote schuldenlast en moet behoorlijk haar best doen om haar baantje te behouden. Tot op een dag haar ex en advocaat Silas op het eiland verschijnt met de mededeling dat ze waarschijnlijk de enig overgebleven erfgename is uit een zeer rijke industriële familie. Het bewijs zou te lezen zijn in een oud dagboek dat op het kantoor van Silas in bewaring wordt gehouden en dat hij aan Jake ter inzage geeft. Een reis terug in de tijd volgt.

Dat Michael Christie een achtergrond heeft als timmerman en veel met hout heeft wordt al snel duidelijk in dit boek. Hij past een bijzondere manier van vertellen toe. Hij volgt de geschiedenis terug naar de kern en dan weer retour naar de toekomst, als de jaarringen van een boom. Bij ieder volgende deel gebruikt hij ook weer een andere verteller wat het boek vaart geeft en veel mogelijke uitkomsten. Het meest bijzondere hierin is als hij een heel dorp als verteller opvoert om de komst van de ‘broers’ Harris en Everett Greenwood binnen de gemeenschap te beschrijven:

‘Dit staat vast omdat op de nacht van 29 april (1908 EW) voor onze ogen een nieuwe familietak opschoot. We werden wakker van wat de apocalyps leek. […] Zo’n anderhalve kilometer ten oosten van onze gemeente waren twee passagierstreinen met elk twintig wagons frontaal op elkaar gebotst. […] Een betrouwbare indicatie van het aantal doden was niet te geven, maar van de zestien passagiers die bij de botsing naar buiten waren geslingerd, hadden alleen twee blootsvoetse jongens het overleefd.’

Bomen, bossen, familie en boeken hebben belangrijke taken in dit verhaal. Alleen de cover en de verdere looks van het boek maken al heel erg nieuwsgierig naar de inhoud en zijn al een ster op zich waard. Ook het verhaal trekt je helemaal mee in de familiesage die Christie ons wil vertellen. Dat er sommige dingen ietwat ongeloofwaardig aandoen en dat het jaar 1934 wel erg belangrijk was, gezien de hoeveelheid tekst die hij eraan besteed, doen er weinig aan af. Dat het een beetje jammer is dat de tak van Jake nog maar een kleintje blijft in deze grote stamboom mag wel gezegd worden. Maar uiteindelijk lees je een meesterlijke roman die, natuurlijk, toch ook nog wel een boodschap uitdraagt: dat we zuinig moeten zijn op onze bomen, bossen, familie, aarde…