Influencer: het beste boek tot nu toe

Van ‘Influencer’ van Ambrose Ibsen ben ik behoorlijk onder de indruk. Het is een griezelig spookverhaal waarin enkele gevaren van social media op de juiste manier aan de kaak gesteld worden. Dit boek is een lugubere pageturner over schuld, existentiële leegte en eenzaamheid.
Om te beginnen is Dallas Corso iemand waar de lezer vanaf het eerste hoofdstuk meteen een hekel aan krijgt. Ibsen weet in een paar pagina’s zijn hoofdpersonage zo neer te zetten dat het onmogelijk is om enige vorm van sympathie voor hem te voelen. Treffend weet de auteur de arrogante manipulerende persoonlijkheid van de influencer te laten zien.
Hoewel Corso walgelijk is, ben ik toch van hem gaan houden als symbool voor de leegte en het waarheidsgehalte van reclames op social media. Tijdens het lezen moest ik met regelmaat denken aan enkele passages uit ‘Mediatijd’ van Peter Sloterdijk. Hierin komen enkele stellingen voor over de mens die voor mijn gevoel belichaamt worden door Dallas Corso, waardoor hij meer wordt dan een symbool: hij wordt fictie. En wel om de volgende redenen.
Ten eerste laat de influencer zien ‘dat mensen audiovisuele dieren zijn.’(1) Mensen laten zich leiden door wat ze zien en horen. Heel beklemmend laat het verhaal zien hoe makkelijk volgers op social media zich laten leiden door een beeld dat bestaat uit foto’s en korte teksten die iemand plaatst en niet door sociaal contact. Corso laat zich zien als een sluwe manipulator, die op de juiste manier een beeld weet te creëren door de juiste foto’s te plaatsen en zo een beeld te scheppen dat discutabel is met betrekking tot de waarheid,
De volgende stelling van de filosoof sluit ook perfect aan bij de influencer. De mens is het ‘ ‘naar buiten tredende wezen’(2). Het bestaan van iemand op social media geeft de mogelijkheid om daar een beeld te scheppen dat niet geheel (of in dit geval helemaal niet) klopt met de werkelijkheid. Corso besteed veel aandacht en tijd aan uiterlijke zaken die als doel hebben zijn imago en het beeld dat de volgers van hem hebben in stand te houden. Daarmee laat Ibsen op de juiste manier het autohypnotisme (3) van de mens zien. Dallas Corso beeldt zich in wat hij is en is wat hij zich inbeeldt. De rol van social media hierin om dit beeld te versterken, verspreiden en te onderhouden is eng.
Zo wordt Dallas Corso een fictie waarmee de schaduwzijde van influencers en de social media op een dynamische manier onder de aandacht van de lezer wordt hij gebracht. Hij illustreert het mensbeeld met betrekking tot informatiemedia van Peter Sloterdijk zo exact dat hij meer is dan een symbool, Dallas Corso is fictie. En het beste dat Ambrose Ibsen heeft geschreven (tot nu toe)!

(1) SLOTERDIJK, P. (1999). Mediatijd. Amsterdam: uitgeverij Boom p.74
(2) SLOTERDIJK, P. (1999). Mediatijd. Amsterdam: uitgeverij Boom p.76
(3) SLOTERDIJK, P. (1999). Mediatijd. Amsterdam: uitgeverij Boom p.83