Intrigerende en vermakelijke verhalenbundel

Zou Hans Bourlon als kleine jongen gedroomd hebben over een carrière als astronaut? Vast wel, want in zijn nieuwe boek duiken heel wat raketten en ruimteschepen op. Voor robots lijkt hij ook een fascinatie te hebben, want in De tijdreiziger laat hij de lezer kennismaken met robotwapens, seksrobots en ja, zelfs rouwrobots. Wie had dat verwacht van deze bekende Vlaming…  

Hans Bourlon (1962) is bij het grote publiek niet zozeer bekend als auteur, wel als televisieproducent en CEO van Studio 100. Samen met Gert Verhulst is hij de drijvende kracht achter het productiehuis en schrijft hij mee aan tv-series, liedjes, musicals en filmscenario’s. Daarnaast is hij columnist voor onder andere de krant De Tijd en het weekblad Trends. In 2017 debuteerde hij met De blik van Bourlon, een verzameling bespiegelingen over zijn leven en werk, twee jaar later zou De tijdreiziger volgen. Samen met zakenpartner Verhulst werd Bourlon in 2008 Manager van het Jaar, in 2019 zouden de heren een Ereteken van de Vlaamse Gemeenschap ontvangen.  

Het nieuwe boek is een verhalenbundel waarin alles om de toekomst draait. Er komt heel wat fantasie aan te pas, maar tegelijkertijd is alles in meer of mindere mate gebaseerd op bestaande wetenschappelijke of technologische ontwikkelingen. Het boek toont hoe het leven er in de toekomst uit zou kunnen zien. Opvallend is de positieve toon; geen doemscenario’s voor Bourlon. Hij laat heel wat vragen op de lezer los. Hoe zou het zijn als er nooit meer een dier gedood mocht worden? Wat als het eeuwige leven echt mogelijk wordt? Of wanneer files en doden in het verkeer tot het verleden behoren?  

24 keer werpen we een blik in de toekomst. Elk verhaal telt gemiddeld slechts vijf bladzijden en wordt afgesloten door een huidige stand van zaken: hoever staan wetenschap en technologie met betrekking tot de geschetste situatie? De verhalen spelen zich af tussen 2033 en 2102, één om de drie jaar om precies te zijn. Doorheen het boek staan intrigerende tekeningen van illustratrice Penelope Deltour. Deze dame is onder andere verantwoordelijk voor het visuele plaatje dat Julie’s House in Gent is, een winkeltje met lekkernijen. Regelmatig mag ze haar talent ook loslaten op de vitrines van winkels. Haar schetsen in Bourlons boek krijgen pas echt betekenis na het lezen; knap gedaan.    

‘Het eeuwige leven is niet gelijk aan eeuwig geluk, Josh’, zeg ik. ‘Het leven is boeiend omdat het vergankelijk is. Vergelijk het met een bloem. Een plastic bloem heeft geen ziel. Een echte bloem is mooi omdat je weet dat ze zal verwelken.’  

Het ene verhaal is al realistischer dan het andere. Terwijl sommige ideeën binnen handbereik lijken te liggen omdat de ontwikkelingen in volle gang zijn, voelen andere nog veraf omdat de technologie nog grote stappen te zetten heeft. Naar bepaalde dingen kun je verlangend uitkijken, andere hoeven dan weer niet zozeer. Wie wil er gedachten lezen of herinneringen kopen? Hoever kun je gaan met sociale controle?  

Over het algemeen genomen gaat De tijdreiziger niet ver genoeg; de geschetste toekomstbeelden zijn vaak te realistisch en dichtbij om echt indruk te maken, het stuk over cryonisme gaat waarschijnlijk nog het verst. Een paar scenario’s méér waarbij de lezer vol ongeloof de wenkbrauwen fronst en ongelovig het hoofd schudt, hadden het boek goed gedaan.  

De tijdreiziger is bizar, ludiek, vermakelijk én interessant, en vertelt over een toekomst die in veel gevallen helemaal niet zo veraf lijkt.