Onversneden persiflage op zijn eigen biografie

Wat de (fictieve) neerlandicus Johannes Huyghe ook maar durft te beweren of te schrijven, in de biografie over de jeugdjaren van HB staan heel wat fouten. Deze missers worden meteen rechtgezet door Herman Brusselmans (1957) – de kilometervreter, maar dan op papier - in hoogsteigen persoon! Boek nummer 72 van deze Vlaamse auteur heeft dan ook een uitermate originele titel: De fouten. De allereerste - opzettelijke - fout ontdek je zelfs op de cover: Bruselmans!

Johannes Huyghe schreef over hem een biografie: HB, de jonge jaren. Herman Brusselmans, wie anders, moet eerst wel een medewerkster van uitgeverij Paranthèse omkopen om uiteindelijk het bewuste manuscript te kunnen bemachtigen. Hij stelt tot zijn verbijstering vast dat de brouwsels van Huyghe bulken van de onjuistheden. Daarom gaat HB over tot een gedetailleerde rechtzetting. Hij gaat ver terug in de tijd, toen hij als puber en inwoner van het dorp Hamme op de schoolbanken zat, ontelbare vriendinnetjes had, drummer was in een rockband. Tevens mijmert hij over zijn ouders en hun veehandel. De lezer wordt geconfronteerd met een mengelmoes van absurditeiten, amusante reacties die de heimwee verdoezelen van de puberende tiener, op zoek naar een juiste richting in zijn leven. Tussendoor reflecteert de auteur over zijn voormalige vrouw, een recente ex-vriendin en een dame waarmee het wellicht niet gaat lukken. Tenslotte eindigt De fouten zoals het begin van een rasechte thriller…

Het toeval wil dat Rick Honings, ook neerlandicus (!) maar dan een echte, momenteel een biografie schrijft over Brusselmans. Het is immers de bedoeling dat het werk tegen de zestigste verjaardag (oktober 2017) van de eeuwig jonger wordende schrijver en fenomeen in de boekwinkels ligt. Toch een subliem verjaardagsgeschenk? Tenminste, als HB zichzelf intussen niet de dood injaagt door te blijven roken als een schoorsteen…

Feit is dat de jeugdjaren van de auteur er stevig hebben ingehakt, zodanig zelfs dat hij zoveel jaren later nog steeds kampt met angstaanvallen en trauma’s. Slachthuizen en dierenmishandeling: hij zou ervan kotsen. In zijn boeken gebruikt hij lichtvoetigheid en absurditeit als wapen tegen de ernst en het drama van het leven.

“Het favoriete seizoen van Herman Brusselmans was de zomer.
Nee, de winter. In de zomer is iedereen altijd veel vrolijker dan in de winter, en daar kan ik niet tegen. In de winter hoor je tenminste nooit iemand zeggen tijdens het ingegraven zijn in een sneeuwlawine: ‘Ik zweet me kapot, zet ‘ns een raam open’. Ik herinner me de winter van 1971. De wegen lagen zo glad dat zelfs een paling erover uitgleed. Verdomd, een paling op de weg, waar kwam die vandaan?"

Hier blijkt ook weer de verbittering en verzinking in het absurde, tevens een mooi voorbeeld van de komische, of is het de cynische, schrijftrend van de auteur. Rauw en vulgair als het moet; hij blijft immers trouw aan zijn eigen handelsmerk.

Het boek drijft je alle kanten uit; heden en verleden, ernst en zuivere vrolijkheid. De fouten is een onversneden persiflage op zijn biografie, alsook op het hele oeuvre van deze Vlaamse schrijver. Zelfs op de persoon die hij is, of in elk geval denkt te zijn.

Een van de betere, maar zeker ook een Brusselmans pur sang. Dit is helemaal geen geschikt leesvoer voor hen die zijn romans verafschuwen.