En alweer Cliffrock

Het eerste Cliffrock-boek was zeker boeiend vanwege het inkijkje in een Schots kasteel en het leven in een Schots achterafdorpje en heeft Rombouts ongetwijfeld een trouwe schare lezers opgeleverd. Die nam ze mee in de volgende delen. Alle bekende gebeurtenissen, personen en situaties komen ook weer terug in dit net verschenen deel. Maar nu vanuit een ander perspectief. Was in eerdere boeken de schrijfster vooral een observator van haar omgeving, nu gebruikt ze dezelfde situaties om zichzelf te observeren. Voor iemand die dit boek als eerste leest (zonder de andere delen te kennen) moet het ongelooflijk onsamenhangend en onduidelijk zijn, maar voor de trouwe fans is het qua situaties een feest der herkenning. Minder feestelijk is hoe de ik-persoon zich blijkt te voelen. We zien hoe ze worstelt met haar dienstbaarheid , onzichtbaarheid en diplomatie, eigenschappen waar ze nu juist haar carrière in het kasteel aan te danken heeft. We zien hoe ze worstelt met de positie van vrouwen, met haar eigen positie. En we krijgen een inkijkje in haar jeugd. O ja, en ze wordt verliefd op de zoon van de kasteelvrouw, daar zal de titel op slaan.

Rombouts is een scherp observator en kan dingen heel beeldend en raak beschrijven. Dat is zonder meer waar. Maar daarmee heb je nog geen roman. Het leest als een verzameling losse fragmenten. en zoektochtjes. De op zich rake observaties over de positie van vrouwen worden niet doorgezet, het blijft bij die bescheiden observerende diplomatieke kijk. En na lezen (en ja, je leest wel door, dat moet ook gezegd worden) blijf ik met de vraag zitten, wat wil de schrijfster mij duidelijk maken, waarom is dit boek eigenlijk geschreven.