Fragmentarisch, detaillistisch en Genua!

Ik ben verbaasd dat ik de eerste ben die een recensie mag schrijven over deze Libris-prijswinnaar. Tenslotte was deze gebeurtenis al weer enige tijd geleden, 13 mei. Maar vooruit dan maar….de eerste kwalificaties die bij me opkomen bij de beoordeling van dit gelauwerde boek zijn: fragmentarisch, detaillistisch en Genua.

Die stad, het ‘Rotterdam van Italie’ , loopt als een rode draad door de belevenissen van de hoofdpersoon heen. Een Hollandse dichter die zich in ‘La Superba’ heeft gevestigd. En laat de schrijver Ilja Leonard Pfeijffer nou juist ook in die stad wonen. Het is weliswaar geen biografie, maar duidelijk is dat de dichter Pfeijffer wel allerlei eigen belevenissen door het verhaal heeft geweven.

Dat verhaal is nogal fragmentarisch. Je zou bijna kunnen zeggen dat het gaat om een bundel korte verhalen met een strik erom. Verhalen over een schipbreuk lijdende liefde, het kleurrijke leven van alledag in Genua, de immigratie – een gigantische probleem in Italie- , de rijke historie en de alom aanwezige bureaucratie.

La Superba is ook heel gedetailleerd geschreven. Pfeijffer kan pagina’s lang orereren over steegjes en pleinen in het oude centrum van Genua. En op een gegeven moment heb je dat wel gehad. De eerste vijftig pagina’s ging ik dan ook als een slak op een geteerde weg door het boek. Daarna gaat het beter. Karakters worden uitgediept, zoals de exentrieke Engelse dronkaard Don en ‘het mooste meisje van Genua’. Toch kon het me niet allemaal boeien en menigmaal begon ik diagonaal te lezen om maar op te schieten.

Conclusie: Pfeijffer kan heel mooi schrijven, maar het zou helpen als hij dat meer zou doen over mensen dan over stenen, hoe mooi Genua ook moge zijn.