Lezersrecensie
Rustig opgebouwde feelgood biedt voldoende potentieel voor volgende delen
Na de verschijning van het eerste deel van de ‘Flora McKenzie’-serie wordt de Schotse auteur Jenny Colgan door de Nederlandse feelgoodfans omarmd en vinden haar boeken gretig aftrek. Met het grootste gemak lijkt ze nieuwe boeken uit haar mouw te schudden. In haar nieuwe ‘Summer Skies’-serie, waarvan Boven de wolken in de vertaling van Inge Pieters het eerste deel is, is heeft ze opnieuw de Schotse archipel als locatie gekozen. Hoofdpersoon is de pilote Morag McGinty die het vliegen met de paplepel ingegoten heeft gekregen. Als ze tijdelijk de lokale vliegroute van haar zieke grootvader overneemt belandt ze in een razende storm en heeft ze geen andere keuze dan te landen op Inchborn, het eiland waar de stugge ornitholoog Gregor Cameron de enige (menselijke) bewoner is. Als door de zware storm alle elektriciteit uitvalt en contact met de buitenwereld onmogelijk is, zitten ze voorlopig met elkaar opgescheept.
Het voorwoord van Colgan brengt direct een glimlach op mijn gezicht als ze in haar bekende humorvolle schrijfstijl vertelt dat de piloot, die haar steeds uiterst vriendelijk corrigeerde als ze voor de zoveelste keer de fout inging, haar fijntjes liet weten dat hij er helemaal oké mee was als ze zijn naam niet in haar dankwoord zette.
In de heftige proloog die volgt valt er weinig te lachen als duidelijk wordt waarom Morag tijdelijk niet als vlieger op grote lijntoestellen aan de slag mag. Waar Colgan me bij haar eerdere boeken direct het verhaal introk, was dat deze keer een stuk minder als ze ik-persoon Morag in een bijna zakelijke schrijfstijl introduceert. Via herinneringen aan Morags jeugd, haar opleiding tot vlieger waarmee ze de trots van haar familie werd, haar gevoel van ‘lelijk eendje’ met haar wilde haardos en het ‘one of the guys’-leven waarin de kans op romantiek en liefde minimaal is leren we haar kennen als een niet al te gelukkig personage. Dat verandert als ze haar Mister Perfect Hayden Telford tegen het lijf loopt en ze stapelverliefd plannen voor de toekomst maken. Maar als hij voor zijn nieuwe baan naar Dubai vertrekt en zij terug naar huis gaat om haar grootvader uit de brand te helpen blijkt hij toch niet helemaal perfect te zijn.
Als het verhaal in een rustig tempo voortkabbelt is Colgans beeldende schrijfstijl gelukkig weer helemaal terug:
“De zee was nog erger: een zwoegend, woest om zich heen slaand wild dier met miljard klauwen dat naar de wereld brulde, een monster met een onbevattelijke kracht dat kolkend en wel alles wilde verzwelgen in zijn razernij.”
Vanuit Morags perspectief leren we alle personages kennen, waaronder Gregor Cameron: chagrijnig, bot en onvriendelijk. Tegelijkertijd verdient Morag zelf ook bepaald niet de prijs van aardigste persoon. Ik vond haar zelfs helemaal niet leuk met haar egocentrische gedrag (stiekem zijn hele versgebakken brood opeten en niets voor hem overlaten, ik bedoel maar!) en mijn sympathie ging eerder uit naar Gregor toen zij zijn rust kwam verstoren. Pas toen ze zich langzamerhand voor elkaar openstelden kon ik mijn negatieve mening over Morag bijstellen. Op het moment dat ze zich realiseert dat ze het gelukkigst is als ze met de oude Twin Otter Dolly van eiland naar eiland hopt en ze zichzelf herontdekt maakt ze een mooie ontwikkeling door.
De natuur van (het fictieve) Inchborn is bijna een personage op zichzelf. Prachtig beschreven door Colgan waardoor je er zelf stante pede naar zou willen afreizen om er in alle stilte een paar dagen te gaan genieten van al dat moois.
Terwijl de weg naar het happy end rustig en gedegen is opgebouwd, komt het ‘moment suprême’ waarin Morag een definitieve keuze maakt voor de man van haar dromen nogal abrupt. Maar dat is Colgan vergeven, want ook dit boek biedt meer dan voldoende feelgoodmomenten, waarin ook wat zwaardere thema’s, weliswaar summier, aangestipt worden, om van te genieten.
Met het misschien iets te rustig opgebouwde Boven de wolken heeft ze de bodem gelegd voor een nieuwe serie die voldoende potentieel belooft voor de volgende twee delen.
Het voorwoord van Colgan brengt direct een glimlach op mijn gezicht als ze in haar bekende humorvolle schrijfstijl vertelt dat de piloot, die haar steeds uiterst vriendelijk corrigeerde als ze voor de zoveelste keer de fout inging, haar fijntjes liet weten dat hij er helemaal oké mee was als ze zijn naam niet in haar dankwoord zette.
In de heftige proloog die volgt valt er weinig te lachen als duidelijk wordt waarom Morag tijdelijk niet als vlieger op grote lijntoestellen aan de slag mag. Waar Colgan me bij haar eerdere boeken direct het verhaal introk, was dat deze keer een stuk minder als ze ik-persoon Morag in een bijna zakelijke schrijfstijl introduceert. Via herinneringen aan Morags jeugd, haar opleiding tot vlieger waarmee ze de trots van haar familie werd, haar gevoel van ‘lelijk eendje’ met haar wilde haardos en het ‘one of the guys’-leven waarin de kans op romantiek en liefde minimaal is leren we haar kennen als een niet al te gelukkig personage. Dat verandert als ze haar Mister Perfect Hayden Telford tegen het lijf loopt en ze stapelverliefd plannen voor de toekomst maken. Maar als hij voor zijn nieuwe baan naar Dubai vertrekt en zij terug naar huis gaat om haar grootvader uit de brand te helpen blijkt hij toch niet helemaal perfect te zijn.
Als het verhaal in een rustig tempo voortkabbelt is Colgans beeldende schrijfstijl gelukkig weer helemaal terug:
“De zee was nog erger: een zwoegend, woest om zich heen slaand wild dier met miljard klauwen dat naar de wereld brulde, een monster met een onbevattelijke kracht dat kolkend en wel alles wilde verzwelgen in zijn razernij.”
Vanuit Morags perspectief leren we alle personages kennen, waaronder Gregor Cameron: chagrijnig, bot en onvriendelijk. Tegelijkertijd verdient Morag zelf ook bepaald niet de prijs van aardigste persoon. Ik vond haar zelfs helemaal niet leuk met haar egocentrische gedrag (stiekem zijn hele versgebakken brood opeten en niets voor hem overlaten, ik bedoel maar!) en mijn sympathie ging eerder uit naar Gregor toen zij zijn rust kwam verstoren. Pas toen ze zich langzamerhand voor elkaar openstelden kon ik mijn negatieve mening over Morag bijstellen. Op het moment dat ze zich realiseert dat ze het gelukkigst is als ze met de oude Twin Otter Dolly van eiland naar eiland hopt en ze zichzelf herontdekt maakt ze een mooie ontwikkeling door.
De natuur van (het fictieve) Inchborn is bijna een personage op zichzelf. Prachtig beschreven door Colgan waardoor je er zelf stante pede naar zou willen afreizen om er in alle stilte een paar dagen te gaan genieten van al dat moois.
Terwijl de weg naar het happy end rustig en gedegen is opgebouwd, komt het ‘moment suprême’ waarin Morag een definitieve keuze maakt voor de man van haar dromen nogal abrupt. Maar dat is Colgan vergeven, want ook dit boek biedt meer dan voldoende feelgoodmomenten, waarin ook wat zwaardere thema’s, weliswaar summier, aangestipt worden, om van te genieten.
Met het misschien iets te rustig opgebouwde Boven de wolken heeft ze de bodem gelegd voor een nieuwe serie die voldoende potentieel belooft voor de volgende twee delen.
2
5
Reageer op deze recensie
