Genieten met een grote G

Lori Nelson Spielman (1961) is een laatbloeier. Haar eerste roman, The Life List, publiceerde ze in 2013 en dit werd direct een wereldwijde bestseller. Hiermee vestigde ze zichzelf in een klap als feelgoodauteur. In haar nieuwste roman De dochters van Fontana, neemt ze je in een vloeiende en beeldende schrijfstijl mee naar de Italiaanse gemeenschap in Brooklyn en naar het wonderschone Toscane. Ze laat ze je kennismaken met de familie Fontana en de vloek die hun leven al tweehonderd jaar beheerst.

Deze vloek, uitgesproken door de jaloerse Filomena Fontana, is de basis van het verhaal: geen enkele tweede dochter van de Fontana-familie zou ooit nog haar grote liefde kunnen vinden. Dat hebben de nichtjes Emilia en Luciana (Lucy) hun hele leven al ingepeperd gekregen. Hun kans op een echtgenoot en eeuwige liefde kunnen ze op hun buik schrijven. Emilia vindt het klinkklare onzin, maar Lucy weet zeker dat ze verdoemd is.

De beide nichtjes worden door het zwarte schaap van de familie, oudtante Paulina ‘Poppy’ Fontana, uitgenodigd om haar te vergezellen naar haar geboorteplaats aan de Italiaanse Amalfi-kust. Hoewel de hele familie het hen verbiedt, besluiten Emilia en Lucy het aanbod aan te nemen. Aangekomen in Italië onthult Poppy de ware reden van haar reis: op haar tachtigste verjaardag zal ze de liefde van haar leven ontmoeten op de trappen van de kathedraal van Ravello en daarmee de vloek doorbreken.

Het verhaal wordt verteld vanuit ik-personage Emilia. Je hebt direct medelijden met haar, zoals ze als een voetveeg door haar oudere zus en haar nonna Rosa wordt behandeld. Rosa heeft dan wel de zorg voor Emilia en haar zus op zich genomen na de vroege dood van hun moeder, maar daar verlangt ze wel eeuwige dankbaarheid voor terug. Zuur, boosaardig en veeleisend: dat is Rosa ten voeten uit. Emilia laat het zich al haar hele leven aanleunen, totdat ze voor een keer in haar leven Rosa trotseert en het aanbod van Poppy om haar naar Italië te vergezellen accepteert.

‘Ik kijk naar haar en er gaat van alles door mijn hoofd. Deze boze vrouw, die me heeft gekleineerd sinds ik een kind was, deze bittere gebroken karikatuur van een grootmoeder … en een zus. “Je breekt mijn hart, Emilia,” gaat ze verder. Ze tilt haar schort op om haar droge ogen te deppen, het dramatische gebaar dat ze mijn hele leven al gebruikt. “Een teleurstelling, dat ben je.”’

Rosa haat haar zus Poppy uit de grond van haar hart, maar over de reden wordt in alle talen gezwegen. Die wordt stukje bij beetje onthuld als Poppy tijdens de reis vertelt over hun lange, rijke familiegeschiedenis vol goed bewaarde geheimen en verboden liefdes.

Zodra Poppy op het toneel verschijnt, sluit je haar in je hart. Onder het motto ‘alles is mogelijk’ leert ze met haar liefhebbende wijze woorden Lucy en Emilia anders naar zichzelf en naar het leven in het algemeen te kijken. Emilia ontdekt dat ze ertoe doet en recht heeft op een eigen leven en op de liefde. Lucy leert op haar beurt dat ze ook zonder man in haar leven gelukkig kan zijn. Door tijdelijk verlost te zijn van de druk die hun familie hen oplegt, krijgen ze eindelijk de kans om zich te ontplooien en durven ze hun eigen keuzes te maken. Keuzes die hun leven voor altijd zullen veranderen.

Het verhaal is op een enkel punt voorspelbaar, maar door onverwachte twists weet Lori Nelson Spielman je meermalen te verrassen en het verhaal een totaal andere wending te geven. Terwijl je samen met Emilia en Lucy onder de bekoring van ‘La Bella Italia’ raakt, gun je Poppy de liefde van haar leven waar ze al die jaren op heeft gewacht.

Hoewel het verhaal alle ingrediënten voor een feelgood bevat, is het zeker geen mierzoet verhaal met het welbekende happy end. Vooral het verhaal van Poppy zorgt ervoor dat je stiekem een traantje weg moet pinken. Door het bloemrijke taalgebruik van Spielman en de juiste dosering van drama, liefde en humor is het genieten van begin tot eind en maakt ze haar status als top feelgoodauteur opnieuw meer dan waar.