Onbalans in tijdlijnen nekt het verhaal

De geschiedenis van de Maori is een terugkerend thema in de boeken van Sarah Lark, die zich afspelen in Nieuw-Zeeland. Ook in Het familiegeheim, vertaald door Jolande te Lindert, is dat het geval en als lezer duik je in het verhaal van stamhoofddochter Marama Clavell. Deze tijdlijn speelt zich in het verleden af. De tweede verhaallijn vindt plaats in het heden en start in Hamburg waar journaliste Stephanie bezig is met een serie van onopgeloste moorden in de hoop alsnog de dader te ontmaskeren. Een van die moorden is in Nieuw-Zeeland gepleegd, het land waar zij geboren is en tot haar zesde jaar heeft gewoond. Een periode waar ze geen enkele herinnering aan heeft – zelfs niet aan haar vader, die volgens haar moeder dodelijk verongelukt is.

Als ze zich voor een artikel onder hypnose laat brengen, om de hypnotiseur als charlatan te ontmaskeren, lijkt het alsof ze zich een eerder leven als Maori-meisje herinnert. Om uit te zoeken of dit meisje werkelijk bestaan heeft, stuurt haar hoofdredacteur haar naar Nieuw-Zeeland om tegelijkertijd die onopgeloste moord te onderzoeken. Tegen het advies van haar vriend Rick in reist ze, door nieuwsgierigheid gedreven, terug naar het huis van haar jeugd om uit te zoeken wat er is gebeurd. Daar blijkt dat er een traumatische oorzaak is voor haar geheugenverlies. De drang om meer te over zichzelf te weten te komen is sterker dan haar angst, en ze ontdekt verbanden tussen het Maori-meisje, de moord en haar eigen verleden. Samen met Weru, een reactionaire Maori, gaat ze op zoek naar een verdwenen dagboek dat een cruciale rol speelt in de gebeurtenissen en probeert ze heden en verleden bij elkaar te brengen.

Je zou zeggen dat er meer dan voldoende ingrediënten zijn om er een boeiend en meeslepend verhaal van te maken, maar helaas maakt Lark deze verwachting niet waar. Het duurt lang voor het verhaal echt op gang komt. Je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat de auteur vooral de geschiedenis van de Maori heeft willen vertellen, hoe zij behandeld zijn door de kolonisten, die met veel bloedvergieten hun land in beslag namen. De tijdlijn die in het heden speelt is daarmee in de verdrukking gekomen en ondergeschikt aan het historische deel waarin de Maori-geschiedenis centraal staat. Dat zou op zich niet erg zijn, mits het verhaal van Stefanie goed in elkaar steekt en juist daar schort het in Het familiegeheim aan. Het hangt van te veel toevalligheden aan elkaar, waardoor de geloofwaardigheid helaas ver te zoeken is.

Juist door haar bijzondere achtergrond zou Stefanie als personage tot de verbeelding moeten spreken, maar deze verwachting wordt nergens waargemaakt. Ze blijft vlak, ontwikkelt zich nauwelijks en als lezer is er geen enkel moment dat je echt met haar meeleeft. Ook Weru is als personage niet geheel geloofwaardig. Hij wordt bijna een karikatuur van zichzelf als reactionaire Maori wanneer hij blijft schoppen tegen alles wat 'Pakeha' is. Hij toont weliswaar een andere kant van zichzelf als hij zich tussen zijn eigen familie bevindt, maar als lezer kun je nog steeds weinig sympathie voor hem opbrengen.

Hoewel de schrijfstijl van Lark plezierig leest, voelt het historische deel bijna als een geschiedenisboek. Interessant, maar niet helemaal wat je zoekt in een roman waarin je een meeslepend verhaal verwacht. Ook de vele ingewikkelde Maori-woorden werken niet mee aan de leesbaarheid. Ondanks het hoge geschiedenisles-gehalte, brengt Lark daar wel emotie in het verhaal die helaas ver te zoeken is in de tijdlijn die in het heden speelt.

De manier waarop Stefanie haar verleden ontrafelt, de uiteindelijke vondst van het dagboek en hoe alles met elkaar samenhangt is te gemakkelijk en lijkt, zeker op het eind, bijna afgeraffeld om de verschillende verhaallijnen bij elkaar te krijgen. Al deze elementen bij elkaar zorgen ervoor dat Sarah Lark spijtig genoeg met Het familiegeheim niet het hoge niveau haalt dat we van haar gewend zijn.