De beerput opent zich

De Ierse schrijver Sebastian Barry situeert zijn elfde roman in Dublin. Het verhaal met de inmiddels gepensioneerde inspecteur Tom Kettle speelt zich af in het tweede deel van de twintigste eeuw en dan veelal in het hoofd van de mijmerende en eenzame politieman. Tegenwoordige tijd en herinnering lopen beeldend door elkaar.

Als de Bijbelse Job op de mestvaalt, treurt hij om zijn verliezen. En toch, verliest hij nergens zijn strijdbaarheid. Bij vlagen en geleidelijk trekt de mist op en krijgt de lezer duidelijkheid omtrent de huiveringwekkende en tragische geschiedenis die zich in het leven van Tom Kettle heeft afgespeeld. Aanleiding is een nieuw onderzoek door de politie van Dublin, waarvoor de gepensioneerde Kettle wordt geraadpleegd.

Nog triester is het, dat de gebeurtenissen ook nog eens in hoge mate op waarheid berusten. De beerput opent zich en de stank is immens. We kunnen bewonderen, het taalgebruik van de virtuoze Barry en de ontroerende liefde van Tom voor de liefde van zijn leven, de prachtige June. Toch, is het afschuwelijke verloop voor de slachtoffers van sexueel geweld door priesters niet zonder tragische gevolgen.

‘Spreek jezelf toe, Tom, spreek jezelf toe, kalmeer je hart. Zet je schrap. Er kwam iets aan , er kwam iets aan, maar nu nog niet. Op de rieten stoel was hij de koning van de tijd.’ (P. 157)

De beerput gaat geleidelijk open. Als lezer moet je hier wel op voorbereiden. Dit verhaal is geen doorsnee thriller. Deze horror is waargebeurde verschrikking, onder een vrome en intens stinkende saus. Het trauma is zo verwoestend, dat zelf bereide gerechtigheid desondanks geen soelaas meer lijkt te bieden. De uiteindelijke bevrijding ligt voorbij het geheugen, voorbij de herinnering. In de vergetelheid, de voortijd.

Ik waardeer het boek met vijf sterren.