Hachelijke levensreis

Zwarte golven van de Nederlandse schrijver en marketeer Eric Wewerinke is een prettig en vlot leesbaar boek geworden. De schrijver baseert zich op herinneringen en ervaringen uit zijn eigen jeugd. Vanwege de leesbaarheid heeft hij fictieve elementen toegevoegd zodat het niet echt een autobiografie is.

Het boek is duidelijk en overzichtelijk ingedeeld en het verhaal ontrolt zich soepeltjes. Hoofdpersoon is het alter ego van de schrijver, Tim. Samen met reisgenote Julia vaart hij mee op het zeiljacht van Robert, die de boot vanuit Nederland naar Corfu wil varen. Op dat eiland heeft de vermeende zakenman/miljonair Robert naar eigen zeggen een bloeiend zeilbedrijf. Tim en Julia gaan ondanks gebrekkige zeilervaring vooral mee voor het avontuur. Echter, tijdens de reis ontwikkelt de schipper Robert zich van een beetje typisch met fantasie en grootspraak tot een psychopaat met enge trekjes. Al blijft er bij Tim een zweem van twijfel hangen of zijn waarneming wel klopt, mede ingegeven door de ambivalente houding van reisgenote Julia.

Gaandeweg rijzen er steeds meer vragen en twijfels over de motieven van Robert, dat het prangend wordt om ergens van boord te gaan. Spannende scènes tijdens een storm, zwemmen met walvissen, zwemmen in troebele wateren met een plots wegvarende schipper wisselt de schrijver af met dialogen tussen de reisgenoten en de innerlijke twijfel van Tim. Al met al soepeltjes opgeschreven in een heldere stijl, met overzichtelijke hoofdstukken aan de hand van de stopplaatsen in de zeilreis. Soms konden bepaalde scènes iets meer worden uitgesponnen, maar storend was de ‘zakelijke’ soberheid zeker niet. Wat mij betreft een soepel en redelijk krachtig debuut van de schrijver.
Aan het einde van het boek waarin het gedrag van Robert meer wordt toegelicht en verklaard, beseffen we als lezers dat de twee reisgenoten aan ergere zaken zijn ontsnapt en valt het voordeel van de twijfel die nog ergens aan Robert kleefde definitief weg.

‘Toen hij vast kwam te zitten, gingen de ogen van mijn zus eindelijk open. Robert bleek zijn hele leven bij elkaar te hebben verzonnen.’ P. 207

In de leesclub die rondom dit boek was georganiseerd, ontstond discussie of het boek predikaat thriller wel verdient. Daar valt inderdaad over te twisten. Een thriller legt mogelijk meer nadruk op fictie, terwijl het spannende van dit verhaal vooral is, dat het waargebeurd is. Neemt dan ook niet weg dat het reisavontuur van de schrijver een grotere impact had kunnen hebben, dan het nu al heeft. De impact voor het leven van de schrijver concludeer ik uit het feit dat Eric Wewerinke aan het einde van het boek lezers oproept ervaringen met psychopaten met hem te delen. Mogelijk, dat hier nog een boek uit rolt?

Ik waardeer het boek met vier sterren vanwege de goed beschreven hachelijkheid van de hoofdpersonen en toch ook de naturelle twijfel of de waarnemingen wel kloppen of niet. Ook de ‘spirituele’ momenten in het zwemmen met dolfijnen en walvissen vond ik verrassend en mooi omschreven.