Herkenning

Ik ben fan van Emma Anna en wil echt graag al haar boeken lezen. Toen de oproep kwam voor de blogtour van Een duwtje in de rug, heb ik ook meteen gereageerd.

Een duwtje in de rug is het tweede deel van de duologie, maar is als standalone te lezen. Al maakt het nu wel heel nieuwsgierig naar Tijd droogt alle tranen.

Nova is 24 en is op zoek naar een nieuwe start. Ze heeft een wens die wel heel snel vervult moet worden. Hierdoor reageert ze op een bijzondere advertentie in de krant en ontmoet ze Thomas. Samen delen ze een wens en ze besluiten ervoor te gaan. Ze sluiten een verstandshuwelijk om hun droom in vervulling te laten gaan.

Thomas heeft zo zijn eigen reden om zich niet open te stellen voor de liefde. Wanneer Nova hier achterkomt, probeert ze het opgetrokken muurtje langzaam af te breken.

Als eerste Thomas! Meestal kan ik me beter met het vrouwelijke dan het mannelijke personages identificeren. Hoe anders was dat in dit boek. Niet alleen zijn leeftijd komt dichter bij de mijne, maar ook in zijn hele doen en laten zien zie ik zoveel herkenning. Applaus voor Emma dat ze zo goed autisme neerzet!

Heb ik niets met Nova dan? Jawel maar dat komt later. Wat dat betreft mogen er meer Nova's in de wereld komen, want hoeveel begrip zij heeft voor Thomas.

Hoewel age gap niet echt mijn favoriete trope is, weet Emma het op zo'n manier te brengen dat ik er toch van het verhaal kan genieten. Een andere trope in dit boek is slowburn, wat zij ook perfect onder de knie heeft. Slowburn kan heel langdradig worden of de auteur van in herhaling, maar dat heb ik bij Een duwtje in de rug niet een keer gehad.

Emma weer de lezer te boeien met haar vlotte schrijfstijl, de goed uitgewerkte personages en de thematiek die in dit boek behandeld wordt.

Bedankt Emma dat ik dit boek mocht lezen. Ik heb Thomas en Emma in mijn hart een plekje gegeven. Het is dat vijf de max is, want anders had je een vijf plus gekregen.