Pathetische mooischrijverij

‘Moedergetijden’ luidt de ondertitel van het boek, refererend aan de getijdengebeden uit de katholieke kerk. De teksten bevinden zich op het grensgebied van proza en poëzie – het is immers een (gestameld) liedboek. Flarden teksten zijn het, vaak losse observaties van enkele regels, soms een enkele zin. Het boek bevat veel witregels, heel veel witregels, en vele half lege pagina’s, heel veel half lege pagina’s. Dit gevoegd bij een kleine zetspiegel, dus ruime marges, maakt dat je het 191 bladzijden tellende boekje gemakkelijk binnen twee uur uit kunt lezen, schat ik. Zover ben ik evenwel niet gekomen; op pagina 115 hield ik het voor gezien.
Het boek beschrijft de ziekte en aftakeling van Mortiers moeder die al op relatief jonge leeftijd alzheimer krijgt, en wat dat oproept bij haar zoon.
Natuurlijk is het immens verdrietig als iemand dement wordt en daar uiteindelijk aan overlijdt, maar Mortier verliest zich wel erg in pathetiek. Een elegie heet het boek op de flaptekst, maar zelfs een klaaglied hoeft niet zo te zwelgen in verdriet.
Mortier maakt zich daarbij ook schuldig aan mooischrijverij: gewild, gekunsteld literair doen.
“De seizoenen blijven elkaar opvolgen, maar de gangbare tijd lijkt maar een schil tegenwoordig, rond donker vruchtvlees zonder tijd, waarvan zij de bittere kern vormt. Ik zou willen dat de tijd weer wentelde. We zijn crepusculaire wezens geworden, zoekend en tastend in een schemering die niet weet of ze ooit dag of nacht wordt.” Jaja.
De destijds overwegend (zeer) positief ontvangst kan ik met de beste wil van de wereld niet begrijpen.