winterse feelgood

Bo leeft het leven waar haar ruim 9 miljoen volgers van dromen. Samen met haar vriend Zac en hun fotograaf Lenny reizen ze als Wanderlusters de wereld rond en verdienen hun geld met de perfecte plaatjes die ze schieten. Maar is het leven achter de plaatjes eigenlijk wel zo perfect?

Zoals de titel en kaft al doet denken is De Noorse winternacht een feelgoed om lekker in de winter bij het haardvuur te lezen. Het is boek haalt een belangrijk thema aan van deze tijd; namelijk de perfectie van social media. Want hoewel Bo haar leven en relatie voor haar volgers er perfect uit ziet, blijkt dat het verre van te zijn. Tijdens hun verblijf in Noorwegen worden de kleine barstjes in haar perfecte leventje steeds zichtbaarder en groter.

In het verhaal worstelt Bo met deze gemaakte perfecte en de gemaaktheid van haar elven. Ze houdt zichzelf altijd voor dat haar volgers 20% zien en dat 80% privé is. Maar is dat wel zo? Heeft ze nog wel privé momenten met hun fotograaf Lenny altijd om hen heen? En bestaat haar relatie bij Zac eigelijk nog wel zonder Instagram, of zijn ze enkel nog een branding?

Los daarvan worstelt Bo ook met zichzelf en haar eigen motieven voor het reizen, over wat ze haar thuis kan noemen en of ze deze nog wel heeft. Deze worsteling is mooi om te lezen. Gedurende het boek dacht ik meermaals; ‘Ach meisje toch, ga lekker naar je ouders toe. Laat Zal het uitzoeken met z’n wanderluster en ga doen waar JIJ blij van wordt’.

Aan het einde van het boek stopt Bo (surprise surprise) met het hele wanderlusters gedoe. Wat ik daarin jammer vind, is dat het voornamelijk een keuze is gebaseerd op met welke man ze samen wil zijn. Heel het boek struggled Bo met het gebrek aan privacy, met het mooier voordoen dan ze zich voelt en met het leven van een ‘gemaakt’ leven. Hoe mooi was het dan geweest, dat ze hier bewust mee was gestopt om het leven weer van haar te laten zijn? Dat had – mijn inziens – een veel krachtigere boodschap gegeven, dan dat ze stopt omdat ze met een andere man wil zijn. Alsof de mannen in haar leven bepalen of ze haar leven tentoon spreid of niet, alsof ze hier zelf niets in te zeggen heeft. Maar ja, dat zal wel weer de feminist in mij zijn…

Conclusie: een winterse feelgood roman dat een belangrijk thema van vandaag de dag aanhaalt, namelijk de perfectie van social media. Dat het leven achter de camera niet altijd zo mooi is als op de plaatjes, dat weten we allemaal. Toch blijft het lastig om dit altijd te zien en is het goed om er op deze wijze aandacht aan te besteden. Desondanks vindt ik het einde tegenvallend, hier had de schrijver een krachtigere boodschap van kunnen maken.