no. 1 guilty pleasure

Nora Roberts is mijn guilty pleasure onder de romans en ook van deze heb ik weer genoten. De basis ingrediënten waren zoals we ze kennen van Nora: dik genoeg om een paar dagen mee te vermaken, vlot genoeg om niet te vervelen, een goede vleug spanning voor de verrassende wendingen en een happy end. Always an happy end.

Onderstromen is opgedeeld in drie delen. In het eerste deel beleven we Zane zijn verleden, van toen hij nog een kind was. Het huiselijk geweld waar hij mee te maken had, de psychologische onderdrukking. Dit is zo knap geschreven. Vanaf pagina drie kwamen de tranen al zo ongeveer en die stopten niet tot het einde van deel 1. De onrechtvaardigheid raakte mij enorm. Echt petje af hoe Nora Roberts dit zo heeft weten weg te zetten en de lezer (in ieder geval deze lezer) zo weet te raken.

In het tweede deel komt Darby op het toneel. Een hardwerkende, iets te perfecte, te aardige en te succesvolle jonge vrouw, met een eigen belast verleden. Ook Zane is inmiddels iets té: rijk, succesvol, aardig. Allebei dus iets té sympathiek, maar dat past wel in dit boek. The bad guys versus the good guys. Het lijkt me duidelijk wie de good guys zijn.

En bad guys zijn er ook genoeg in dit boek. Denk je ze allemaal gehad te hebben, hoppakeee: daar is er nog één! Het houdt het verhaal wel gaande en maakt dat er af en toe een verassende wending in zit. Wel weten ze de bad guys opvallend soepel te overwinnen. Maar goed, het is ook een roman en niet een thriller.

Conclusie: ik heb weer genoten van Nora. Dit boek heeft weer alles: liefde, spanning en een droomachtige omgeving. Nora blijft met stip mijn nummer 1 guilty pleasure.