Letterlijk adembenemend

Lege Kamers beschrijft het verhaal van Venita, een meisje van zeventien dat een psychose krijgt. Nadat het boek uit was, heb ik het even moeten laten bezinken. In het verhaal komt duidelijk naar voren hoe het hele gezin hieronder lijdt. Stukje bij beetje geeft de auteur vrij welke zeer traumatische gebeurtenis hiertoe geleid heeft, een gebeurtenis die het leven van alle gezinsleden op z’n kop heeft gezet. De manier waarop Susanne Koster de traumatische gebeurtenis omschrijft, liet het kippenvel over mijn armen schieten, zo levendig, alsof je er zelf bij aanwezig bent. De druk, angst en benauwdheid is intens voelbaar.
Venita’s familieleden, die dus allemaal door de gebeurtenis getroffen zijn, gaan er ieder voor zich op een eigen manier mee om. Zo heeft Venita houvast aan een vriendin, Camilla, die op een dominante manier beslag op haar legt en haar dingen laat doen die niet ten gunste van Venita of haar familie zijn. En toch kan Venita niet zonder haar en volgt ze gewillig haar aanwijzingen. Ze wil namelijk boetedoen omdat haar schuldgevoelens over wat er gebeurd is zich een zeer pijnlijke weg door haar lichaam en ziel knagen.

Mooi opgebouwd verhaal, niet te snel en niet te langzaam. Je voelt de angsten en machteloosheid van de karakters. Susanne Koster is in de huid van Venita gekropen en vertelt het verhaal vanuit Venita’s perspectief. Dat heeft ze razendknap gedaan, vind ik.

Lege Kamers zorgt voor een mengelmoes van emoties. Het verhaal legt gaandeweg uit wat een psychose is. Als je je durft in te beelden wat Venita en haar familie hebben meegemaakt, bekruipen je de rillingen. Sommige problemen kun je niet alleen oplossen, die moet je delen. Sommige dingen gaan nooit meer over en kun je alleen nog maar een plekje geven.
Wat een adembenemend verhaal en wat mij betreft een aanrader!!