Beklemmend en verrassend eind

Voor de leesclub Kort Geding van Thrillerlezers mocht ik het boek Kluizenaar van Terrence Lauerhohn lezen.

De cover:
De cover toont een dorpsgezicht met op de voorgrond een weiland. Het geheel doet gemoedelijk aan. Het zou zo maar het dorp kunnen zijn waar ik zelf woon. Wat zegt deze cover over het verhaal? Woont de kluizenaar hier? Ik vind deze cover zo op het eerste gezicht niet erg bijzonder en ook niet direct opvallen.

Het verhaal:
Het verhaal begint met een herinnering uit het verleden van Bertrand, één van de hoofdpersonages. We maken kennis met de jonge Bertrand die niet echt uitblinkt in sociale vaardigheden en er een bijzondere hobby op na houdt, die zijn vader verafschuwd, maar zijn moeder oogluikend toestaat. Bertrand woont al zijn hele leven in het dorp Straatendamme en is nu nog de enige bewoner. De gemeente wil hem daar weg hebben, maar hij verzet zich hier met hand en tand tegen. In datzelfde dorp wordt een jonge vrouw, Marie-Jeanette wakker. Ze kan zich niets herinneren en hoort stemmen. Beide personages zijn diep in hun hart niet gewelddadig, maar ze zullen allebei tot het uiterste gaan. Wat volgt is een

Mijn leeservaring:
Het verhaal komt langzaam op gang waardoor het verhaal extra spannend wordt. Ik geniet van de schrijfstijl van Terrence. Hij heeft een beeldende manier van schrijven wat maakt dat het boek zich als een film aan mij ontvouwt. Daarnaast bezit Terrence geweldige humor, heerlijk cynisch, waardoor ik regelmatig moet grinniken tijdens het lezen. Ik houd hier enorm van. Het verhaal raakt, zet tot nadenken en is regelmatig zo gruwelijk en beeldend dat ik me kan voorstellen dat menig lezer hierdoor letterlijk misselijk wordt tijdens het lezen. Ik heb te doen met beide hoofdpersonages. De eenzaamheid is zo pijnlijk tussen de regels door te voelen dat het me intens raakt. De spanning is heel voelbaar en bouwt zich langzaam op. Naarmate het verhaal vordert neemt dit alleen maar toe en ik ben zo ontzettend nieuwsgierig waar dit naartoe gaat. Ik heb een idee en ben benieuwd in hoeverre dit wel of niet klopt. De laatste hoofdstukken lezen dan ook als een trein en het einde komt als een heuse climax.

Mijn eindoordeel:
Met Kluizenaar heeft Terrence Lauerhohn weer een geweldige psychologische thriller geschreven. De beeldende schrijfstijl inclusief de gruwelijkheden, doordrenkt met een heerlijke dosis humor maken dat ik geweldig heb genoten van dit boek. Het verhaal ontvouwt zich langzaam en maakt nieuwsgierig. Er bouwt zich een aparte spanning op en tijdens het lezen komen er bij mij verschillende emoties naar boven. Ik heb te doen met beide personages. De eenzaamheid die tussen de regels door zo goed voelbaar is. Het verhaal kruipt onder je huid en zet je tot denken. Aan het eind valt alles op zijn plek en kan ik alleen maar een hele diepe buiging maken hoe Terrence dit verhaal heeft opgebouwd.
Kluizenaar van Terrence Lauerhohn krijgt van mij 4 dikke kraaien.