Lezersrecensie
Een must-read voor iedere fan.
Surrender 40 songs, één verhaal – Bono
Sinds jonge leeftijd ben ik fan van U2. Ik kocht mijn eerste concertkaartje op 12-jarige leeftijd en op 13-jarige leeftijd zag ik in oktober 1984 deze geweldige groep in Ahoy Rotterdam. Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet, dat mijn toch wel conservatieve ouders hiermee akkoord zijn gegaan. Er volgden nog heel veel meer concerten in de daaropvolgende jaren, niet alleen in Nederland maar ook het buitenland. Uiteindelijk kreeg ik wat moeite met de ‘weldoener’ Bono, die zich voor veel goede doelen heeft ingezet, maar daar tegenover het dubbele durft te vragen voor een concertkaartje waardoor een concertbezoek bijna onbetaalbaar is. Ik heb het gevoel dat me iets door de strot wordt geduwd, er geen vrije keuze meer is en daarom koos ik er uit principiële overwegingen voor om niet meer naar de concerten te gaan. Tot op de dag van vandaag nog steeds met een heel dubbel gevoel. Toch kijk ik ondanks dit, vol spanning uit naar deze autobiografie die ik voor Boekinkt mocht lezen.
Het verhaal begint direct al met een knaller. De bijna-doodervaring van Bono, die een aangeboren hartafwijking blijkt te hebben en waarbij een aneurysma op knappen stond, waardoor hij met spoed op de operatietafel belandde. De toon is gezet.
Het boek is opgedeeld in 40 hoofdstukken, elk hoofdstuk wordt ingeleid met een door Bono zelf gemaakte tekening met in een allerbelabberdst handschrift geschreven tekst en draagt de titel van een nummer van de band. Van deze 40 nummers staat op Spotify of Apple een Play list wat het lezen nog leuker maakt.
Openhartig vertelt hij over zijn jeugd. Het verlies van zijn moeder wanneer hij 14 jaar is heeft grote impact op het gezin Hewson. Muziek heeft altijd een belangrijke rol in het gezin gespeeld en ook Bono vindt steun in de muziek. Op 16-jarige leeftijd reageert hij op een oproep van schoolgenootje Larry Mullen jr. Samen met David Howell Evans (beter bekend onder zijn bijnaam The Edge, diens oudere broer Dik en Adam Clayton beginnen ze een band. Eerst onder de noemer Feedback, later The Hype waarbij Dik Evans de band ondertussen heeft verlaten en de groep zich op advies van de Ierse zanger en reclameman Steve Averill U2 noemt. Bijzonder is het ook dat sinds die tijd de band nooit van formatie is gewijzigd en ieder bandlid een even belangrijke rol heeft. De liefde die Bono heeft voor zijn muze Ali, van prille schoolliefde tot een krachtige persoonlijkheid die trots naast hem staat, maar ook haar eigen leven heeft. De geboorte van hun kinderen, de dood van zijn vader. Alles komt aan bod. We zien de band groeien en groter worden. De successen, maar ook de tegenslagen en ik, ik geniet mee. Veel wist ik al, maar toch lees ik ook nog best wel wat nieuwe dingen.
Bono heeft een vermakelijke manier van vertellen en reflecteert met de nodige zelfspot en ik hang aan zijn lippen. Vooral de stukken die gaan over zijn jeugd en de beginjaren van de band vind ik interessant om te lezen. Ik weet dat religie een belangrijk onderdeel in zijn leven is en het is logisch dat ook dit in het boek aan de orde komt, maar van mij had dat best wat minder gemogen. Het boek is verdeeld in drie delen en de eerste twee delen lezen vlot weg. Tot het laatste deel, waarin vooral de Messias Bono spreekt, want hoewel hij tegenspreekt als Messias te willen worden gezien, vind ik dat er toch een ondertoon van zelfverheerlijking is en dat is jammer. Natuurlijk is het mooi en nobel dat hij zijn bekendheid inzet voor de goede doelen, maar waarom heb ik dan toch keer op keer het gevoel dat hij vist naar complimenten en aandacht. Ook hier irriteert het mij en als ik heel eerlijk ben hadden de laatste 200 bladzijden flink ingekort mogen worden.
Om het laatste hoofdstuk moet ik lachen, ik denk dat menig lezer hier zijn wenkbrauw bij zal optrekken. De symboliek vind ik echter heel mooi, het maakt de cirkel van zijn leven rond en daarmee vind ik het dus een goed gekozen einde. Of is het toch een (nieuw) begin………….?
Op de laatste pagina’s staan prachtige foto’s die ook voor mij een trip down memory lane zijn.
Surrender 40 songs, één verhaal is wat mij betreft een must have voor iedere fan of liefhebber, die naast de prachtige lp’s niet in de kast zou mogen ontbreken. Ondanks dat ik niet van alle hoofdstukken evenveel heb genoten blijft er in dit meer dan 600 bladzijden tellende boek genoeg over waarmee ik mij kostelijk heb vermaakt. Het boek heeft me doen lachen en huilen, het heeft me gerriteerd en geraakt, maar bovenal vermaakt. Daarom krijgt Surrender 40 songs, één verhaal van mij 4 inktpotjes.
Sinds jonge leeftijd ben ik fan van U2. Ik kocht mijn eerste concertkaartje op 12-jarige leeftijd en op 13-jarige leeftijd zag ik in oktober 1984 deze geweldige groep in Ahoy Rotterdam. Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet, dat mijn toch wel conservatieve ouders hiermee akkoord zijn gegaan. Er volgden nog heel veel meer concerten in de daaropvolgende jaren, niet alleen in Nederland maar ook het buitenland. Uiteindelijk kreeg ik wat moeite met de ‘weldoener’ Bono, die zich voor veel goede doelen heeft ingezet, maar daar tegenover het dubbele durft te vragen voor een concertkaartje waardoor een concertbezoek bijna onbetaalbaar is. Ik heb het gevoel dat me iets door de strot wordt geduwd, er geen vrije keuze meer is en daarom koos ik er uit principiële overwegingen voor om niet meer naar de concerten te gaan. Tot op de dag van vandaag nog steeds met een heel dubbel gevoel. Toch kijk ik ondanks dit, vol spanning uit naar deze autobiografie die ik voor Boekinkt mocht lezen.
Het verhaal begint direct al met een knaller. De bijna-doodervaring van Bono, die een aangeboren hartafwijking blijkt te hebben en waarbij een aneurysma op knappen stond, waardoor hij met spoed op de operatietafel belandde. De toon is gezet.
Het boek is opgedeeld in 40 hoofdstukken, elk hoofdstuk wordt ingeleid met een door Bono zelf gemaakte tekening met in een allerbelabberdst handschrift geschreven tekst en draagt de titel van een nummer van de band. Van deze 40 nummers staat op Spotify of Apple een Play list wat het lezen nog leuker maakt.
Openhartig vertelt hij over zijn jeugd. Het verlies van zijn moeder wanneer hij 14 jaar is heeft grote impact op het gezin Hewson. Muziek heeft altijd een belangrijke rol in het gezin gespeeld en ook Bono vindt steun in de muziek. Op 16-jarige leeftijd reageert hij op een oproep van schoolgenootje Larry Mullen jr. Samen met David Howell Evans (beter bekend onder zijn bijnaam The Edge, diens oudere broer Dik en Adam Clayton beginnen ze een band. Eerst onder de noemer Feedback, later The Hype waarbij Dik Evans de band ondertussen heeft verlaten en de groep zich op advies van de Ierse zanger en reclameman Steve Averill U2 noemt. Bijzonder is het ook dat sinds die tijd de band nooit van formatie is gewijzigd en ieder bandlid een even belangrijke rol heeft. De liefde die Bono heeft voor zijn muze Ali, van prille schoolliefde tot een krachtige persoonlijkheid die trots naast hem staat, maar ook haar eigen leven heeft. De geboorte van hun kinderen, de dood van zijn vader. Alles komt aan bod. We zien de band groeien en groter worden. De successen, maar ook de tegenslagen en ik, ik geniet mee. Veel wist ik al, maar toch lees ik ook nog best wel wat nieuwe dingen.
Bono heeft een vermakelijke manier van vertellen en reflecteert met de nodige zelfspot en ik hang aan zijn lippen. Vooral de stukken die gaan over zijn jeugd en de beginjaren van de band vind ik interessant om te lezen. Ik weet dat religie een belangrijk onderdeel in zijn leven is en het is logisch dat ook dit in het boek aan de orde komt, maar van mij had dat best wat minder gemogen. Het boek is verdeeld in drie delen en de eerste twee delen lezen vlot weg. Tot het laatste deel, waarin vooral de Messias Bono spreekt, want hoewel hij tegenspreekt als Messias te willen worden gezien, vind ik dat er toch een ondertoon van zelfverheerlijking is en dat is jammer. Natuurlijk is het mooi en nobel dat hij zijn bekendheid inzet voor de goede doelen, maar waarom heb ik dan toch keer op keer het gevoel dat hij vist naar complimenten en aandacht. Ook hier irriteert het mij en als ik heel eerlijk ben hadden de laatste 200 bladzijden flink ingekort mogen worden.
Om het laatste hoofdstuk moet ik lachen, ik denk dat menig lezer hier zijn wenkbrauw bij zal optrekken. De symboliek vind ik echter heel mooi, het maakt de cirkel van zijn leven rond en daarmee vind ik het dus een goed gekozen einde. Of is het toch een (nieuw) begin………….?
Op de laatste pagina’s staan prachtige foto’s die ook voor mij een trip down memory lane zijn.
Surrender 40 songs, één verhaal is wat mij betreft een must have voor iedere fan of liefhebber, die naast de prachtige lp’s niet in de kast zou mogen ontbreken. Ondanks dat ik niet van alle hoofdstukken evenveel heb genoten blijft er in dit meer dan 600 bladzijden tellende boek genoeg over waarmee ik mij kostelijk heb vermaakt. Het boek heeft me doen lachen en huilen, het heeft me gerriteerd en geraakt, maar bovenal vermaakt. Daarom krijgt Surrender 40 songs, één verhaal van mij 4 inktpotjes.
1
Reageer op deze recensie
