Lucinda Riley ontdekt, dat haar verhaal eigenlijk haar eigen familiegeschiedenis is.

Nadat ik het eerste deel van De zeven zussen had gelezen, wilde ik meteen door met de vervolgdelen. Helaas was er iets fout gegaan bij de bibliotheek. Ik kon de boeken al vrij snel halen en toen bleken ze er niet te zijn. Er was een fout gemaakt en ik kwam weer helemaal achter aan in de rij. Tussendoor dan maar een ander boek uitgezocht van Lucinda Riley De nachtroos. En, daar heb ik écht geen spijt van. Vond het eigenlijk nog mooier dan De zeven zussen. Dus ik heb er weer een favoriete schrijfster bij.

Op Anahita ‘s 100- ste verjaardag is er een feest met de hele familie om dat te vieren. Anahita had haar memoires geschreven en wilde dat geven aan haar achterkleinzoon Ari. Ze vond hem het meest geschikt om de zoektocht uit te voeren. Ze had haar leven opgeschreven om het haar zoontje te laten lezen als hij nog zou leven. Anahita was namelijk verteld, dat haar zoontje Moh verdronken was op driejarige leeftijd, maar ze heeft dat nooit geaccepteerd. Ze weet, dat haar nu 80- jarige zoon ergens moet zijn. Jaren laten reist Ari dan toch naar Engeland, nadat hij haar verhaal gelezen had. Hij reist naar Devon, naar Astbury Hall, waar Anahita (Anni) tijd heeft doorgebracht tijdens de eerste wereldoorlog.

Een andere verhaallijn gaat over een Amerikaanse actrice Rebecca Bradley, die op Astbury Hall in een kostuumdrama meespeelt, wat zich afspeelt in de jaren 20 van de vorige eeuw. Rebecca heeft de nodige perikelen met haar vriend, die ook acteur is. Lord Astbury nodigt haar voor etentjes in het kasteel, waar ze verblijft om aan de Paparazzi te ontkomen, want zij en haar vriend zijn beroemde acteurs, die steeds achterna gezeten worden. Lord Astbury is de heer van het kasteel en wordt verliefd op Rebecca. Als Ari dan arriveert op het kasteel, leert Rebecca Ari Malik ook kennen. Getweeën proberen ze uit te zoeken wat er van Moh geworden is.

Het verhaal is levendig en rijk in historische details. Haar leven in India in paleizen van de Maharadja en de Maharani, kostschool in Engeland, als verpleegkundige naar Frankrijk, haar kruidenkennis door de Ayurveda en haar sixth sense, het komt allemaal voorbij. Laat ik nu net een boek gelezen hebben waar er ook al zo ’n sterke vrouw in de hoofdrol van het verhaal meedeed en ook kruiden teelde om mensen te helpen. Zelfs het voorgevoel, dat Anahita had, had Yaquetta van Luxemburg, in het boek De witte roos van Philippa Gregory. Vooroordelen zullen er altijd zijn. Vrouwen worden er sterk door.

Ik had gelezen op Goodreads, dat de moeder van Lucinda op visite kwam, toen ze het eerste manuscript had geschreven. Ze liet haar een foto- album zien wat ze pas op zolder had gevonden. Het ging over de ervaringen van haar betovergrootvader, die een Brits legerofficier was geweest in India. Er waren niet alleen foto ’s van plaatsen, die zij beschreven had, maar zelfs waren er familieleden, die namen hadden als , 'Daisy', 'Violet, en 'Maud' – namen, die zij willekeurig gekozen had. Niet alleen dat, maar haar voorouders leken precies op de beschrijvingen in haar roman.

Lucinda Riley heeft ons een verhaal gegeven met de kleuren van India en een klassiek huis op het platteland van Engeland in de hoofdrol. Een dikke aanrader!

Hier nog wat vragen over het boek, die mensen kunnen gebruiken in een leesclub:
https://www.panmacmillan.com/blogs/fiction/reading-group-questions-for-the-midnight-rose

Wil je er wat uitgebreider over lezen, hoe ze ontdekte, dat het haar eigen familiegeschiedenis is, kijk dan hier:
https://www.panmacmillan.com/blogs/fiction/how-my-life-imitates-my-art-by-lucinda-riley-(1)