Mooi, maar mist achtergrondinformatie voor kinderen

Na de dood van haar broertje verhuist Henry met haar familie vanuit Londen naar een huis aan zee. Het gezin probeert de draad op te pakken, maar dat is moeilijk. Moeder is depressief en komt haar kamer niet meer uit, vader werkt veel en in het buitenland, Henry is verdrietig en snapt eigenlijk de situatie niet helemaal.
“Ons gezin. Wat was daarmee gebeurd? We waren niet meer dan een paar eenzame mensen die door het harde werk van juffie Jane bij elkaar werden gehouden.”
Haar moeder krijgt pillen van dokter Hardy, maar niemand wil haar uitleggen waarom en waarvoor. De deur van moeders slaapkamer zit op slot en ze mag er niet naartoe. Af en toe vangt ze iets op en zo komt ze te weten dat haar moeder naar Helldon moet. Een psychiatrische inrichting.
“Waarom merkte niemand anders dat de voorschriften van dokter Hardy mijn moeder helemaal niet beter maakten?”

In haar verbeelding spreekt Henry nog met haar overleden broer Robert en in het echt praat ze met Mot, de goede heks in het Nachtegaalbos, maar dokter Hardy denkt hierdoor dat zij ook symptomen vertoont van een psychische ziekte. Het praten met haar broer en Mot helpt haar om de situatie te begrijpen en om moed te durven tonen. Zou het dan toch nog goedkomen?

Lucy Strange heeft een fijne schrijfstijl waardoor het verhaal vlot leest. Een avontuurlijk, maar ook sprookjesachtig verhaal over rouwen om een dierbare, over eenzaamheid, maar ook over moed, durf en samenwerken. Daarnaast zorgen ook de prettige bladspiegel, lettertype en mooie illustraties ervoor dat het fijn leest.

De personages zijn wat mij betreft voor een jeugdboek prima uitgewerkt, maar wat ergerde ik mij aan dokter Hardy. Hij maakte mij zelfs boos en dat heb ik niet snel. Ik weet dat het 1919 is en de zorg voor hulpbehoevende mensen, op welke manier dan ook, anders geregeld was dan wij die nu kennen. Hij legt niets uit aan de 12-jarige Henry, terwijl duidelijk is dat ze het niet begrijpt. Hij wil haar moeder alleen maar in de inrichting hebben voor de nieuwste van de nieuwste behandelingen, maar maakt Henry alleen maar bang. Verbeelding wordt door dokter Hardy weggezet als iets slechts, maar in het verhaal lees je juist dat het Henry helpt en dat vind ik mooi. Verbeelding en fantasie is niet slecht.
Ik werd gerustgesteld toen Mot hiervan hoorde en het volgende zei: “Hij begrijpt niets van de menselijke geest, en trouwens ook niet van het menselijk hart.” en “U wordt verblind door onwetendheid en ambitie. U ziet uitsluitend symptomen. U ziet geen mensen, en ook niet de schade die u hen toebrengt.”
Eindelijk iemand die het snapte.
Ondanks dat hij mij boos maakte, past hij dus wel goed in het verhaal en het tijdsbeeld.

Als twintigplusser vind ik het een mooi en goed verhaal door mijn kennis over WO I, maar als ik probeer te kijken vanuit het oogpunt van een 10-jarige heb ik een paar aanmerkingen. De oorlog in het verhaal is de Eerste Wereldoorlog, maar hoeveel weet een 10-jarige daarvan? Hoeveel leren ze daarover op school en weten zij dan wat shellshock is? Ik mis hierover eerlijk gezegd informatie vanuit de Nederlandse uitgeverij, mogelijk dat de oorspronkelijke doelgroep, Engelse kinderen, hier wel meer over leren op de lagere school.

Los van mijn aanmerkingen een prima verhaal waardoor ik nieuwsgierig ben naar ‘Ons kasteel aan zee’, of zou ik dan tegen hetzelfde aanlopen?