Niet mijn cup of tea

Als kind vond ik het heerlijk om winkeltje te spelen, nu jaren later lees ik nog steeds heel graag boeken waarin een winkel centraal staat. Vol enthousiast begon ik dan ook aan dit verhaal. Om helaas tot de conclusie te moeten komen dat dit niet mijn soort boek is.

Hoe leuk ik het hele concept van vijf dames met een klein winkeltje in Londen vind, de uitwerking was niet aan mij besteed. Het grootste struikelblok was de te eenvoudige schrijfstijl. Het voelde meer aan als een boek voor kinderen met eenvoudige zinnen. Dit kan lekker weglezen, maar bij mij werkte het gewoon op de wekker. Zeker als je daarbij op telt dat de stijl heel recht voor z’n raap was. Ze zat. Ze dacht dit. Ze deed dat. Er werd niet veel aandacht besteed om een zeker sfeer te gebruiken of om je verbeelding te prikkelen.

Ik weet, het is een feelgood, geen literair meesterstuk met meerdere lagen en betekenissen, maar ik had toch wel wat kleur in dit verhaal verwacht. Wat meer opbouw. Zelfs soaps hebben meer diepgang dan dit verhaal vol clichés.

De personages kwamen hierdoor helemaal niet uit de verf. Ze bleven plat en vanaf de eerste bladzijde had ik hierdoor geen band met Laurie of wie dan ook. Ik vond haar eigenlijk wel een beetje irritant, zeker hoe denigrerend ze af en toe over haar vriendinnen denkt en ze over haar leventje klaagt zonder iets te ondernemen.

De romantiek, die normaal gesproken voor mij the saving grace is in een verhaal spatte ook niet van de pagina’s. Geen enkele keer sloeg mijn hart sneller of zwijmelde ik lekker weg. De aantrekkingskracht tussen de twee personages was gewoon in geen velden of wegen te bekennen!

Dus nee, de Theewinkel van Geluk was helaas niet het mijne en ik moet jammer genoeg dan ook afscheid nemen van Valerie Lane, hoe leuk ik deze serie ook vond klinken. Geen vervolg voor mij en denk ook dat dit het laatste boek van Manuele Inusa is dat ik lees…