Dit stopt bij mij

“Je denkt dat jou zoiets niet kan overkomen, dat het anderen treft, ergens ver weg. En vooral dacht ik dat die praktijken in het verleden lagen.”

Entgen was een ‘lastige’ vrouw. Tenminste, in de plaats en tijd waarin zij leefde: Limbricht, een gehucht, eind zeventiende eeuw. Heksenvervolging werd in 1636 door de paus verboden, maar daar hielden niet alle kasteelheren zich aan. In 1674 werd de 74-jarige weduwe en moeder beschuldigd van hekserij en in een kerker gegooid. Hier moet zij weken in eenzame opsluiting wachten op een proces wat bij voorbaat al als verloren kan worden beschouwd. Of niet?

“Ik moet blijven zwijgen. Tegen elke prijs. Dit stopt bij mij.”

Entgen was gewend haar eigen weg te gaan, in familiekwesties, in zaken en in de liefde. Ze had een grote kennis van de ((soms voorspelbare)krachten van de) natuur, die ze ook regelmatig gebruikte om haar dorpsgenoten en familie te helpen. Door een paar – voor dorpsgenoten – onverklaarbare en ingrijpende voorvallen werd ze beschuldigd van hekserij. De kasteelheer had één doel; een bekentenis, waarvoor hij gebruikmaakte van alle middelen die de inquisitie hem ter beschikking stelde.

“Ik weet niet wat ‘territio’ betekent, maar als het in de Malleus Maleficarum staat, moet het een verschrikking zijn.”

Entgen was een moedige, mondige, eigenzinnige, zakelijke en politiek bewuste vrouw die het zwijgen moest worden opgelegd door bange mannen. Ik weet mij tegenwoordig – gelukkig – omringt door ‘heksen zoals Entgen’. Entgen, ze werd helaas geboren op de verkeerde plaats en de verkeerde tijd.

“Voor jullie bloeit elke mei de witte jasmijn.”