De waarheid (van Marco Borsato)

"Ze wil begeerd worden zodat ze me als vanouds kan afwijzen."

Nadat ik Het lied van ooievaar en dromedaris had gelezen, was ik nieuwsgierig naar ander werk van Anjet Daanje. Ik zocht tussen haar werken in de online bibliotheek en vond Suikerbeest uit 2020. Lekker kort (104 blz.), maar daarom niet minder heftig.

“Gij zult niet doden, is slechts een schijnheilig gebod. Gij durft niet te doden, is beter op zijn plaats.”

Terwijl je in het hoofd van seriemoordenaar Rutger Jaspers zit, volg je hem op zijn pad van zijn eerste, gruwelijke moord (details worden je niet bespaard) tot aan zijn wanhopige poging om tot stoppen gebracht te worden.

“Genotverwijzingen mogen alleen een hulpmiddel zijn om van Mireille te houden, ze mogen geen doel op zich worden.”

Rutger is bang voor de afwijzing van zijn vriendin en heeft zo zijn eigen manieren om te voorkomen dat dit gebeurt. Hij houdt veel van haar (maar houdt zij ook van hem?), fantaseert over Ingrid Bergman en zingt mee met drie specifieke nummers van Marco Borsato (CD: De waarheid).

“Hoe doodsangst alle verschillen tussen mensen uitwist, en alleen de drang tot zelfbehoud en de bereidheid daarvoor te doden in leven laat.”

In rap tempo groeit Rutgers frustratie over de onwaarheden die politie, pers en ieder ander die ‘iets’ meent te weten over de seriemoordenaar. Het einde is verrassend, en daardoor precies goed.

“Niets roept zoveel respect op als een slachtoffer. Alsof er plotseling een uniek talent in hen is ontdekt: de wil om verder te gaan.”