Ga anders even gummen

"Het is niet jouw schuld. Zeg het elke dag hardop tegen jezelf als je ’s morgens wakker wordt. Beloof je dat? Ik had het beloofd. Maar ik had het niet gedaan."

Ieder drama kent een ‘voor en na’. In Raam, sleutel wordt Karlijn, schrijfster van de roman Jaarringen op een ochtend geïnterviewd door journaliste Hanna. De aanwezigheid van Hanna verwart Karlijn, zo erg dat ze niet meer helder denkt en waardoor ze in haar confusie twee ogenschijnlijk onschuldige beslissingen neemt die onherstelbare gevolgen hebben.

“Ik zou die ene vrouw kunnen zijn geweest die je gedoemd was te ontmoeten.”

Raam, sleutel gaat over aantrekkingskracht, verlies, rouw, verliefdheid en liefde. En vooral over hoe je verder moet leven als je verteerd wordt door schuldgevoel.

“Ik was de aanstichter, zij had het afgemaakt. We hadden het samen gedaan.”

Als, dan … Altijd een intrigerend thema, zowel in de literatuur als in ‘het echte leven’. Ik las de roman, benieuwd naar hoe Karlijn zich door al haar verwarring en schuldgevoelens heen zou slaan, als dat al zou lukken. De tekst staat vol gedachtenspinsels, vraagstukken en prachtige – soms herkenbare – zinnen passend bij rouw.

“Ik praatte Arne naar me toe, ik fluisterde hem dichterbij, ik zong hem zachtjes mijn armen in. Open je ogen, word wakker.”