Lezersrecensie
Luister je wel?
”De oude man heeft mij zijn krukken gegeven: lezen.”
In De lessen van meneer Picquier komt de jonge Grégoire (die geen lezer is) in het verzorgingshuis Les Bleuets in contact met de oudere meneer Picquier. Meneer Picquier heeft zijn boekwinkel moeten sluiten, maar heeft 3000 boeken weten te ‘redden’ door ze mee te nemen naar zijn nieuwe onderkomen. Zelf lezen kan hij helaas niet meer, hij verzoekt Grégoire dan ook om hem iedere dag een uur voor te lezen. De voorleestijd en de toehoorders breiden zich al snel uit. En Grégoire leert de waarde kennen van de verhalen in boeken en (voor)lezen.
“In het Latijn betekent ‘liber’ zowel de dunne laag tussen boom en bast als boek. Moet ik u nog overtuigen meneer Picquier? Mijn helden, dat zijn de bomen.”
Het boek draagt afscheid, vriendschap, ziekte, liefde en de onvermijdelijke dood. Zo nu en dan een grap a la ‘Hendrik Groen en maten’ met de bijbehorende hiërarchie in het verzorgingshuis.
Als meneer Picquier zijn einde voelt naderen vraagt hij Grégoire voor zijn project: een voettocht naar de abdij van Fontevraud.
“De afstand die het lichaam aflegt in de ruimte maakt de tijd die dat vergt voelbaar. Dat idee krijg ik niet uit mijn hoofd, en nu minder dan ooit, nu ik niet eens meer kan bewegen. Als ik jou voor mij laat lopen, zijn mijn laatste uren hier op aarde vervuld van jouw stappen. De wetenschap dat jij in beweging bent, zal mij de kracht geven om te sterven.”
Ondanks dat het een mooi geschreven boek over vriendschap, boeken en (voor)lezen is, kon het verhaal mij toch niet echt pakken. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog (de lessen) en het contrast met de ‘Hendrik Groen’ verhalen te groot. Zou het beter zijn overgekomen als De lessen van meneer Picquier mij voorgelezen waren? Niettemin heb ik geen spijt van het lezen want:
“Het boek is een weg die naar de ander leidt, en omdat niemand je nader staat dan jij zelf, lees je om jezelf te vinden, zelfs al probeer je door te lezen jezelf juist te ontvluchten, als een soort beschouwing van je eigen anders zijn.”
In De lessen van meneer Picquier komt de jonge Grégoire (die geen lezer is) in het verzorgingshuis Les Bleuets in contact met de oudere meneer Picquier. Meneer Picquier heeft zijn boekwinkel moeten sluiten, maar heeft 3000 boeken weten te ‘redden’ door ze mee te nemen naar zijn nieuwe onderkomen. Zelf lezen kan hij helaas niet meer, hij verzoekt Grégoire dan ook om hem iedere dag een uur voor te lezen. De voorleestijd en de toehoorders breiden zich al snel uit. En Grégoire leert de waarde kennen van de verhalen in boeken en (voor)lezen.
“In het Latijn betekent ‘liber’ zowel de dunne laag tussen boom en bast als boek. Moet ik u nog overtuigen meneer Picquier? Mijn helden, dat zijn de bomen.”
Het boek draagt afscheid, vriendschap, ziekte, liefde en de onvermijdelijke dood. Zo nu en dan een grap a la ‘Hendrik Groen en maten’ met de bijbehorende hiërarchie in het verzorgingshuis.
Als meneer Picquier zijn einde voelt naderen vraagt hij Grégoire voor zijn project: een voettocht naar de abdij van Fontevraud.
“De afstand die het lichaam aflegt in de ruimte maakt de tijd die dat vergt voelbaar. Dat idee krijg ik niet uit mijn hoofd, en nu minder dan ooit, nu ik niet eens meer kan bewegen. Als ik jou voor mij laat lopen, zijn mijn laatste uren hier op aarde vervuld van jouw stappen. De wetenschap dat jij in beweging bent, zal mij de kracht geven om te sterven.”
Ondanks dat het een mooi geschreven boek over vriendschap, boeken en (voor)lezen is, kon het verhaal mij toch niet echt pakken. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog (de lessen) en het contrast met de ‘Hendrik Groen’ verhalen te groot. Zou het beter zijn overgekomen als De lessen van meneer Picquier mij voorgelezen waren? Niettemin heb ik geen spijt van het lezen want:
“Het boek is een weg die naar de ander leidt, en omdat niemand je nader staat dan jij zelf, lees je om jezelf te vinden, zelfs al probeer je door te lezen jezelf juist te ontvluchten, als een soort beschouwing van je eigen anders zijn.”
1
Reageer op deze recensie
