God had honger en Hij liet de Dood het vuile werk opknappen

“Op het bruisende knooppunt van brieven en roddels, met de hele dag aanspraak, is ze zo eenzaam als op een afgelegen boerderij, eenzamer nog, want niemand ziet het aan haar.”

Alles in Het lied van ooievaar en dromedaris is op de een of andere manier verbonden met Eliza May Drayden, een van de Drayden zussen, schrijfsters van de 19e-eeuwse boeken Weduwe en Haeger Mass. In een tijdsbestek van een kleine twee eeuwen volg je elf afzonderlijke verhalen over verbondenheid (tot in het extreme), eenzaamheid, jaloezie en overgave tussen zussen, vriendinnen, partners, de dood en de tijdelijkheid van alles.

“Ze merkt dat ze wacht, zoals ze al zes maanden doet, ze wacht totdat het eindelijk begint, maar het is al voorbij.”

Ik begon dit keer blanco aan het boek en geloofde blind alles wat mij werd voorgeschoteld. De aanvullingen van onderzoeksmateriaal en gedichten zetten mij compleet op het verkeerde been. Met dank aan het ongelooflijk geloofwaardig schrift van Anjet Daanje was ik in de veronderstelling dat ik te maken had met een waargebeurd verhaal. Naïef, ik weet het.

“Spannend, mooi, aangrijpend, fantastisch, perfect, zoals alle verhalen zouden moeten zijn, maar niet zijn.”

Niet alleen het feit dat ik (bijna te) laat was begonnen aan het 656 pagina’s tellende leesclubboek maakte dat ik in één ruk doorlas. Iedere zin, passage, hoofdstuk, hoofd- en bijpersoon boeide mij zo intens dat ik niet kon stoppen met lezen. Intrigerend, verbazingwekkend, frustrerend, mysterieus, bovennatuurlijk en iedere keer weer het aha-moment als de link met de voorgaande verhalen duidelijk werd (het hadden overigens ook prima elf afzonderlijke verhalen kúnnen zijn). Er is al veel over dit boek geschreven en gezegd. Ik kan daar alleen maar aan toevoegen: zorg dat je genoeg tijd hebt (en geen tijdsdruk) en lees dit boek!

“Zelfs zijn verdriet over haar dood verdrinkt in de chaos van de Tydloosheid.”