Wat, dacht ik, is hier in vredesnaam gaande?

“En altijd, altijd weer diezelfde toast. Op een eeuwig leven.”

Ik kan van alles bedenken waarom De verborgen geschiedenis zo lang ongelezen in mijn boekenkast heeft gestaan (te dik, geen tijd, de kaft?), maar een echt goede reden is er niet. Misschien was ik gewoon nog niet klaar voor de literaire thriller, of misschien was het verhaal nog niet klaar voor mij. Maar nu ik het heb gelezen moet ik toegeven dat het een van de mooiste boeken is die ik ooit las. Geen zin, geen bladzijde, geen beschrijving sloeg ik over. Alles klopte, was interessant, knap, spannend, psychologisch, leugenachtig, manipulatief. Precies goed (voor mij).

“Maar als ik het mag zeggen, pas nadat ik had geholpen iemand te vermoorden, besefte ik hoe ongrijpbaar en complex een moord eigenlijk kan zijn, een daad die niet per se is toe te schrijven aan één dramatisch motief.“

Het verhaal gaat over de lotgevallen van een groep studenten die door haar eigen arrogantie ten val komt. Richard Papen, zoon van een benzinepomphouder uit Californië, is de verteller van het verhaal. Hij wordt tot zijn verbazing opgenomen in een groepje arrogante en excentrieke studenten (Henry, Francis, Bunny, Charles en Camilla), dat zich – in de ban van Julian Morrow, de enige docent klassiek Grieks – op het bestuderen van de Griekse beschaving heeft gestort. Geïnspireerd door Julian zijn verhalen organiseert een deel van de groep in het geheim een overdadige zuippartij met als doel om in een extase te geraken. Dat loopt uit op een gruwelijke misdaad.

“Ik wilde niet alleen zijn – in tegendeel –, maar ik voelde het onverklaarbare , hevige verlangen van hun gezelschap verlost te zijn.”

Dat er een moord is gepleegd, wordt in de eerste regels al duidelijk. Vervolgens krijg je steeds kleine beetjes informatie. En dus blijf je lezen, dag en nacht, tussen alle bedrijven door. En volg je de hints die wijzen op wat komen gaat.

“In de droom wist hij dat ik het wist.”