Lezersrecensie
Is Eva García Sáenz de Urturi de verrassing van 2019?
Over het boek
In de zomer van 2016, in de benauwende sfeer van het provinciale Baskische stadje Vitoria in de streek Álava, wordt Unai López de Ayala, inspecteur bij de Guardia Civil, geconfronteerd met twee dubbelmoorden in de Oude kathedraal en in het Casa del Cordón. Moorden met specifieke kenmerken, moorden die doen denken aan moordzaken van 20 jaar geleden. De modus operandi is bizar: bijen die opgesloten worden in een mond, die dichtgetapet wordt, waarna de bijen met het gif der kuisheid, hun werk doen.
Het ligt voor de hand dat de opgesloten dader van de moorden van 20 jaren geleden, Tasio Ortiz de Zárate, weliswaar indirect, de hand heeft in de lugubere moorden. Ook de recent in dienst getreden commissaris Alba Díaz de Salvatierra is dezelfde mening toegedaan. Toch kan hij dat fysiek nooit gedaan hebben, immers Tasio zit nog vast en komt pas eerstdaags vrij. Unai beseft dat het verleden een grotere rol speelt dan verondersteld. Een dat verleden wordt schitterend verweven in een paar tijdlijnen uit de zeventig en tachtiger jaren.
Waarom wil bij voorbeeld de frêle, bijkans doorzichtige Blanca Díaz de Antoñana in 1969 zelfmoord plegen op de trappen van het Palacio de Villa Suso?
Conclusie
Een vergelijking met Dolores Redondo ligt voor de hand. Met name door de streek waar het verhaal zich af speelt, het Baskenland, maar ook door de aanwezigheid van eeuwenoud gebruiken, rituelen en vormen van bijgeloof die een bepaalde rol spelen in het dagelijkse leven, bij feesten en belangrijke gebeurtenissen.
Dezelfde empathische manier van schrijven waarbij de auteur diep ingaat op gevoelens en achtergronden van de hoofdrolspelers, nooit veroordelend maar eerder vertellend, verhalend wat er aan de hand is. Waardoor iemand geworden is tot wat hij of zij nu is.
De zeer toegankelijke schrijfstijl, met oog voor detail en emotie, cultuur en historie, couleur locale èn het fraaie scenario maken de 489 pagina’s telende thriller tot een buitengewoon plezierige en aangename leeservaring. Uitzonderingsgewijs is de betiteling 'Literaire thriller' niet (geheel) misplaatst. Laat u daardoor niet afschrikken: het boek is uitermate leesbaar. Misschien is ‘De stilte van de witte stad’ van Eva García Sáenz de Urturi wel dè verrassing van 2019.
Vijf sterren
In de zomer van 2016, in de benauwende sfeer van het provinciale Baskische stadje Vitoria in de streek Álava, wordt Unai López de Ayala, inspecteur bij de Guardia Civil, geconfronteerd met twee dubbelmoorden in de Oude kathedraal en in het Casa del Cordón. Moorden met specifieke kenmerken, moorden die doen denken aan moordzaken van 20 jaar geleden. De modus operandi is bizar: bijen die opgesloten worden in een mond, die dichtgetapet wordt, waarna de bijen met het gif der kuisheid, hun werk doen.
Het ligt voor de hand dat de opgesloten dader van de moorden van 20 jaren geleden, Tasio Ortiz de Zárate, weliswaar indirect, de hand heeft in de lugubere moorden. Ook de recent in dienst getreden commissaris Alba Díaz de Salvatierra is dezelfde mening toegedaan. Toch kan hij dat fysiek nooit gedaan hebben, immers Tasio zit nog vast en komt pas eerstdaags vrij. Unai beseft dat het verleden een grotere rol speelt dan verondersteld. Een dat verleden wordt schitterend verweven in een paar tijdlijnen uit de zeventig en tachtiger jaren.
Waarom wil bij voorbeeld de frêle, bijkans doorzichtige Blanca Díaz de Antoñana in 1969 zelfmoord plegen op de trappen van het Palacio de Villa Suso?
Conclusie
Een vergelijking met Dolores Redondo ligt voor de hand. Met name door de streek waar het verhaal zich af speelt, het Baskenland, maar ook door de aanwezigheid van eeuwenoud gebruiken, rituelen en vormen van bijgeloof die een bepaalde rol spelen in het dagelijkse leven, bij feesten en belangrijke gebeurtenissen.
Dezelfde empathische manier van schrijven waarbij de auteur diep ingaat op gevoelens en achtergronden van de hoofdrolspelers, nooit veroordelend maar eerder vertellend, verhalend wat er aan de hand is. Waardoor iemand geworden is tot wat hij of zij nu is.
De zeer toegankelijke schrijfstijl, met oog voor detail en emotie, cultuur en historie, couleur locale èn het fraaie scenario maken de 489 pagina’s telende thriller tot een buitengewoon plezierige en aangename leeservaring. Uitzonderingsgewijs is de betiteling 'Literaire thriller' niet (geheel) misplaatst. Laat u daardoor niet afschrikken: het boek is uitermate leesbaar. Misschien is ‘De stilte van de witte stad’ van Eva García Sáenz de Urturi wel dè verrassing van 2019.
Vijf sterren
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Jacques
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
