Lezersrecensie
De laatste is de slechtste
Geir Tangen - Dodemanstango 3*
Geir Tangen heeft een intrigerend drieluik geschreven waarbij de drie thrillers, merkwaardig genoeg, een sterk aflopende kwaliteit te zien geven. Het betreft ‘Meesterwerk’, ‘Hartenbreker’ en het recent verschenen ‘Dodemanstango’.
Inhoud.
Hoofdrolspelers zijn Inspecteur Lotte Skeisvoll en journalist Villar Ravn Gudmondssun, die er in ‘Hartenbreker’ een rotzooitje van gemaakt hebben en er alles aan moeten doen om de kwetsbare mythe van ‘good cops’ in stand te houden.
Links en rechts vinden in ‘Dodemanstango’ mensen de dood door datgene wat ze het meeste vrezen. En er loopt een levende dode rond die, op z'n zachtst gezegd, z'n handen niet thuis kan houden. Een uitvloeisel van een bekend thema: een groep vrienden en vriendinnen komt elkaar later in het leven onder heel andere omstandigheden tegen. En dan blijkt het verleden niet bepaald altijd zo rooskleurig in elkaar te hebben gezeten als het geheugen ons wil doen geloven.
Maar als lezer gaat je op een gegeven moment het verhaal tegen staan. Alle mogelijke clichés worden er aan de haren bij gesleept om het verhaal spanning en vaart te geven. Vele zaken komen bekend voor en zijn allesbehalve origineel. Het boeit niet meer is de rampzalige conclusie.
Het nawoord is schokkend en bevestigd de conclusie. Tangen schrijft het volgende: ‘In deze drie boeken hebben jullie kennis gemaakt met zo'n beetje alle misdaadclichés die er te vinden zijn in de geschiedenis van de moderne Scandinavische misdaadliteratuur’
En Lotte Skeisvoll en Villar Ravn Gudmondssun, leefden zij nog lang en gelukkig? En met elkaar?
Het boek is niet slecht geschreven maar is te weinig origineel om een waardering van meer dan twee of drie sterren binnen te slepen. Maar dat had u al begrepen.
Jac Claasen
Geir Tangen heeft een intrigerend drieluik geschreven waarbij de drie thrillers, merkwaardig genoeg, een sterk aflopende kwaliteit te zien geven. Het betreft ‘Meesterwerk’, ‘Hartenbreker’ en het recent verschenen ‘Dodemanstango’.
Inhoud.
Hoofdrolspelers zijn Inspecteur Lotte Skeisvoll en journalist Villar Ravn Gudmondssun, die er in ‘Hartenbreker’ een rotzooitje van gemaakt hebben en er alles aan moeten doen om de kwetsbare mythe van ‘good cops’ in stand te houden.
Links en rechts vinden in ‘Dodemanstango’ mensen de dood door datgene wat ze het meeste vrezen. En er loopt een levende dode rond die, op z'n zachtst gezegd, z'n handen niet thuis kan houden. Een uitvloeisel van een bekend thema: een groep vrienden en vriendinnen komt elkaar later in het leven onder heel andere omstandigheden tegen. En dan blijkt het verleden niet bepaald altijd zo rooskleurig in elkaar te hebben gezeten als het geheugen ons wil doen geloven.
Maar als lezer gaat je op een gegeven moment het verhaal tegen staan. Alle mogelijke clichés worden er aan de haren bij gesleept om het verhaal spanning en vaart te geven. Vele zaken komen bekend voor en zijn allesbehalve origineel. Het boeit niet meer is de rampzalige conclusie.
Het nawoord is schokkend en bevestigd de conclusie. Tangen schrijft het volgende: ‘In deze drie boeken hebben jullie kennis gemaakt met zo'n beetje alle misdaadclichés die er te vinden zijn in de geschiedenis van de moderne Scandinavische misdaadliteratuur’
En Lotte Skeisvoll en Villar Ravn Gudmondssun, leefden zij nog lang en gelukkig? En met elkaar?
Het boek is niet slecht geschreven maar is te weinig origineel om een waardering van meer dan twee of drie sterren binnen te slepen. Maar dat had u al begrepen.
Jac Claasen
2
Reageer op deze recensie
