Het overdadig woordgebruik en de oubollige schrijfstijl nekken deze thriller

Jochen Welder, de beroemde F1 coureur en zijn vriendin, de schaakkampioene Arijane Parker worden vermoord aangetroffen op hun jacht in de haven van Monaco.
Commissaris Nicolas Hulot van de Sûreté Publique van het vorstendom Monaco wordt belast met de opdracht de moordenaar naar boven te brengen. Dat valt niet mee want de dader gaat buitengewoon gewelddadig en geraffineerd te werk. Hij laat bepaalde verminkingen achter op het slachtoffer en schrijft zijn handtekening op een willekeurig voorwerp: ‘ Ik dood ‘. Bovendien stopt hij niet. Het aantal slachtoffers en daarmee de onrust onder de bevolking neemt toe. Frank Ottobre, special agent van de FBI, verblijft in Monaco. Hulot schakelt Ottobre in, die zijn trieste verleden nog nauwelijks verwerkt heeft. De jacht op de moordenaar duurt honderden bladzijden lang.

Conclusie.
Het boek is te lang. De 540 bladzijden tekst kunnen de lezer maar tot een bepaalde hoogte boeien. Het begin is goed en de laatste 150 pagina’s zijn grotendeels boeiend. Dat is het grote manke aan deze thriller: Faletti kan echt wel schrijven – er zitten een beperkt aantal verdomd goeie scènes in deze thriller die je ademloos verorbert – maar voor de rest is het saaiheid troef. Het verhaal wordt uitgesponnen over maar liefst 540 bladzijden en dat zijn er 250 te veel. Daar komt bij dat Faletti een ouderwetse, oubollige schrijfstijl hanteert. Met veel omhaal van woorden worden situaties of personen uitgebreid uit de doeken gedaan. Te lang, te veel, te uitgesponnen.
Maar nog erger is het hier en daar ronduit zwakke scenario. Omwille van de lezers die het boek nog gaan lezen, past een absolute radiostilte. Maar laat ik er dit van zeggen: die slimme lui van de Monegaskische politie laten gaten zo groot als vulkaankraters liggen. Waar onze slimme FBI agent wel weer induikt. En met succes natuurlijk. Opmerkelijk, heel opmerkelijk is de oppervlakkige beschrijving van een incestueuze relatie in een thriller waar verder geen onvertogen woord valt, uiteraard op wat nette vloeken en uitroepen na. Ik kon het gebeuren niet plaatsen.
Het boek van Italiaanse origine, een dijk van een succes daar aan het begin van deze eeuw, levert hier en daar boeiende stukjes vakwerk op, zeker de laatste 150 bladzijden zijn merendeels boeiend, maar de rest van het boek kan niet imponeren. Het leest wel prettig weg wie geen bezwaar heeft tegen overdadig woordgebruik.