¿por Dios! Robotham dendert door in Cyrus Haven 2.

De Australische auteur dondert door met het tweede deel uit deze nieuwe reeks. Michael Robotham geeft wederom blijk van talentvol meesterschap.

Waar gaat het over?

De confrontatie van Cyrus Haven met Sacha Hopewell, die zeven jaar geleden Evie Cormac gevonden heeft in een huis in Noord-Londen, in een geheime kamer is het  prachtige duistere intro van deze thriller, waarbij de vragen voor de lezer zich opstapelen. 

Evie, een natuurkracht, beschadigd, razend intelligent, boos en eenzaam bevindt zich in Langford Hall waar de seriemoordenaars en CEO's van de toekomst veilig opgeborgen worden. Voor Evie geldt een andere reden voor de opsluiting.

Cvrus wil meer weten over Engelengezicht, het verwilderde kind met aanrakingsangst en met luizen in haar haar en brandplekken van sigaretten op haar rug. Engelengezicht voldoet aan geen enkel profiel en in geen enkele databank ter wereld is iets van haar te vinden.

Een dubbele moord met alle kenmerken van een professionele aanslag vindt plaats.
Een omvangrijke zaak. Te veel stukjes, te veel spelers. Bij elke aanwijzingen, vertakte de zaak zich in zes richtingen. Het uitleggen van de ontwikkelingen in dit boek is net zoiets als de ontstaansgeschiedenis van de aarde uitleggen aan een fundamentalist. 

Het is een hard boek, een koude thriller met fascinerende ontwikkelingen.
En mooie zinnen als - ' Ze tapt agressief een biertje voor me; ze grijpt het houten handvat vast alsof het de hendel van een valluik is waardoor ze ons kan laten verdwijnen' -, waardoor mijn dag weer goed is.  Uitspraak van de vrouw achter de tap. Kijk, van zo'n uitspraak word ik erg vrolijk van. Een vrouw met ballen.

Hoofdstuk voor hoofdstuk valt de waarheid naar beneden, als rotte, aangetaste appels van een rotte, aangetaste appelboom.
Het is een thriller met veel vertakkingen en afleidingen, dus pas op met de inname van de alcoholische versnaperingen. Het spoor is zo bijster

Het is een scherp geschreven boek, met de nodige onderhuidse humor –‘ Kurt Cobain, die lijkt op een uitgemergelde methverstaafde maar wel een met tanden’ - en vele rake one liners. Philip Kerr herleeft af en toen. De trein dondert door, er zijn geen inzinkingen. Goede karakters, flitsend geschreven, korte hoofdstukjes, met beschadigde mensen van allerlei slag en vlugge scène wisselingen. Gelukkig lopen er ook nog 'normale' lieden in rond. Maar ja, wat is 'normaal' ? En wat is de waarheid in een wereld vol extreme opportunisten, egoïsten en smerige profiteurs? 

¿por Dios! 

De onvermijdelijke 5 sterren